Miesiąc: listopad 2010

Edward Krasiński i Monika Grzymała w MoMA

Wystawa w Museum of Modern Art w Nowym Jorku zatytułowana „On Line: Drawing Through the Twentieth Century” przedstawia radykalne przeobrażenia, jakim w XX wieku podlegało medium i idea rysunku w sztuce.

Wielu artystów odeszło daleko od instytucjonalnej definicji rysunku, twórcy porzucili też papier jako podstawowy materiał, przenosząc rysowaną linię z kartki w przestrzeń trójwymiarową.

Na wystawie znalazło się około trzystu prac łączących malarstwo, rzeźbę, fotografię, film i taniec (utrwalone na filmie lub w formie dokumentacji). Wystawa przybliża widzowi przegląd alternatywnych obszarów rysunku w XX stuleciu.

Autorami prac są sławni artyści oraz twórcy względnie nieznani, wywodzący się z różnych krajów, nurtów sztuki ostatniego wieku, m.in. Aleksander Rodczenko, Alexander Calder, Karel Malich, Eva Hesse, Anna Maria Maiolino, Richard Tuttle, Mona Hatoum. Wśród licznych artystów prezentowane są prace dwóch polskich twórców Edwarda Krasińskiego i Moniki Grzymały.

Edward Krasiński – polski rzeźbiarz, malarz, twórca instalacji, performer, jeden z prekursorów polskiej neoawangardy lat 60. i 70. W 1968 Krasiński zaczął znaczyć przestrzeń artystyczną za pomocą niebieskiej taśmy przylepiając ją na wysokości 130 cm – praktyka ta szybko stała się znakiem rozpoznawczym dla jego twórczości. Błękitny pasek Krasińskiego, którym artysta oznaczał przestrzeń i zakreślał swój „duchowy krąg”, pojawiał się później regularnie w różnych miejscach: jego interwencja w przestrzeni nie nadawała jej żadnych nowych znaczeń, ale jednocześnie ją uwypuklała. Artysta porównywał swoje działanie do dadaistycznych żartów. Edward Krasiński zmarł w 2004 roku.

Monika Grzymała jest artystką urodzoną w Polsce, mieszkającą obecnie w Berlinie. Jej instalacje przestrzenne mają charakter pośredni między architektoniczną interwencją a wielkoformatowymi rysunkami. Rzeźba site-specific „Bez tytułu (Szkielet rysunku)” stworzona została specjalnie na potrzeby wystawy.

Wystawa będzie czynna do 7 lutego 2011.

Fot. Praca Edwarda Krasińskiego, materiały prasowe

Źródło: www.polishculture-nyc.org

www.moma.org

„Pomarańczarka” Aleksandra Gierymskiego odnaleziona

Obraz „Żydówka z pomarańczami” Aleksandra Gierymskiego – jedno z kilku najcenniejszych arcydzieł malarskich zrabowanych podczas II wojny światowej z polskich zbiorów – został odnaleziony

Obraz „Żydówka z pomarańczami” namalowany w Warszawie w latach 1880-81 został wystawiony na aukcję za bardzo niską ceną wywoławczą 4,4 tys. euro w Kunst & Auktionshaus Eva Aldag w niemieckim miasteczku Buxtehude pod Hamburgiem.

Dom Aldag opisuje „Pomarańczarkę” jako „zapewne obraz Gierymskiego”. Fotografia w katalogu w porównaniu z jedyną istniejącą, czarno-białą fotografią obrazu wykonaną przed wojną, istotnie się różni, co musiało budzić wątpliwości, czy jest to oryginalne dzieło Gierymskiego Przede wszystkim koszyk przewieszony przez lewe ramię starej Żydówki na przedwojennej fotografii sięga zaledwie skraju jej odzieży. Tymczasem na obrazie w katalogu skraj koszyka zachodzi daleko na odzienie pomarańczarki. Równie poważne wątpliwości budziła sygnatura – nie wyglądała na starą. Inaczej prezentowały się także partie szyi, prawego barku i zamalowane elementy w tle. A rozmiar podany przez niemiecki dom aukcyjny – 65×54 cm – był minimalnie mniejszy niż w przedwojennym opisie dzieła.

Adam Chełstowski, biegły sądowy i ekspert domu aukcyjnego Desa Unicum, zwrócił uwagę, że wątpliwe partie wyglądają na domalowane – być może dla ukrycia faktu, że obraz jest oryginalny. Co do autentyczności płótna nie ma też wątpliwości marszand Marek Mielniczuk.

Różnice między fotografią przedwojenną a zdjęciem obrazu w domu aukcyjnym wynikają z bardzo złej konserwacji przeprowadzonej prawdopodobnie krótko po wojnie. Obraz miał dużo ubytków, które nie zostały fachowo zapunktowane farbą, lecz ordynarnie zamalowane.

Okoliczności rabunku pozostają niejasne. Po wojnie ślad po obrazie zaginął. Arcydzieło to jest w polskiej literaturze opisywane właśnie jako zrabowane ze zbiorów Muzeum. Wygląda na to, że niemieccy marszandzi z prowincjonalnego domu aukcyjnego nie byli tego świadomi. Wyjaśnili, że babcia obecnej właścicielki oferowanego obrazu w 1948 roku wyszła za przemysłowca i kolekcjonera dzieł sztuki z Düsseldorfu, który był jego właścicielem. Od tego czasu dzieło pozostawało w rękach kolejnych spadkobierców.

Po interwencji polskiego Ministra Kultury i Muzeum Narodowego w Warszawie obraz został wycofany z aukcji.

fot. Aleksander Gierymski, „Żydówka z pomarańczami”, 1880-1881, fotografia ze strony internetowej domu aukcyjnego Kunst & Auktionhaus Eva Aldag w Buxtehude

źródło: wyborcza.pl

Projekt Kordegarda „Zachęty” prezentuje „Miasto ambicji”

Wystawa Ferita Kuyasa zatytułowana „Miasto ambicji” prezentuje cykl fotografii powstałych w latach 2004-2008. Wydane wcześniej w formie albumu, w Projekcie Kordegarda pokazywane są w formie odbitek, wielkoformatowych wydruków, a także projekcji na ścianie.

Autor przedstawia obraz tego miejsca nieprzypominający propagandowego folderu. Są w nim, co prawda błyszczące nowością wieżowce, ale stojące pośród bujnej przyrody czy na pozbawionym infrastruktury ugorze. Wielkie place i (za) szerokie ulice są dziwnie puste. Kilkakrotnie sfotografowany przez Kuyasa ogromny wiadukt przypomina raczej ruiny jakiejś starożytnej budowli upamiętniającej autorytarne państwo, niż nowoczesną autostradę w budowie.

Czytaj dalej „Projekt Kordegarda „Zachęty” prezentuje „Miasto ambicji””

Wenecja: Canaletto i jego rywale

Tylko do 16 stycznia 2011 roku w londyńskiej National Gallery można oglądać zestawienie najpiękniejszych widoków z życia Wenecjan eksponowanych na największym ostatnim pokazie w Wenecji w 1976 roku. Zorganizowana wystawa odsłania dzieła najwybitniejszego wedutysty swego pokolenia Giovanniego Antonio Canala, znanego jako Canaletto, a także innych praktyków gatunku, próbujących mu dorównać, bądź z nim konkurować.

Jest to po raz pierwszy zorganizowana wystawa w Wielkiej Brytanii, gdzie patronat dla tego artysty i jego formy malarskiej jest bardzo wielki. Skupiając się wokół 60 głównych dzieł wypożyczonych z publicznych i prywatnych kolekcji w całej Europie i Ameryce Północnej, wystawa podkreśla bogactwo malarstwa, które w swojej istocie oddaje duch i wyjątkowość weneckich portów, wąskich uliczek, podwórek i nieba. W każdej sali arcydzieła Canaletto zostały zestawione z jego „rywalami” i współpracownikami, aby pokazać różne podejścia do podobnych widoków miasta.
Wśród równie światowej sławy malarzy rywalizujących z Canaletto to Luca Carlevarijs, Michele Marieschi, Bernardo Bellotto, i FrancesGiovanni Antonio Canal, znany jako Canaletto (1697-1768) – wenecki malarz okresu baroku. Był synem malarza Bernardo Canal i stąd też wziął się jego przydomek Canaletto. W miejskich widokach Wenecji, w której tworzył przez większość życia, zawarł wysoki realizm i ciepłą, słoneczną atmosferę. Dla realistycznego i dokładnego oddania detali architektury korzystał też z techniki camera obscura. Przebywając w Londynie w latach 1746-1756 zyskał szczytowe uznanie i rozgłos ciesząc się licznymi zamówieniami londyńskich kolekcjonerów.

Wystawa trwająca do 16 stycznia 2011 roku została zorganizowana przez National Gallery w Londynie i National Gallery of Art, Waszyngton.

http://www.nationalgallery.org.uk

Wystawa najlepszych: „Coming Out. Najlepsze Dyplomy ASP 2010”

To będzie pierwsze tak spektakularne przedsięwzięcie na terenie warszawskiego portu lotniczego.

Już po raz drugi Akademia Sztuk Pięknych w Warszawie przygotowuje wystawę prac najlepszych absolwentów oraz wychodzi z ekspozycją w przestrzeń miejską. W tym roku na główne miejsce wydarzenia zostało wybrane Lotnisko Chopina.

Czytaj dalej „Wystawa najlepszych: „Coming Out. Najlepsze Dyplomy ASP 2010””

Zbigniew Libera „Szczęśliwi, niewinni i bezduszni”

Na wystawie „Broń i Barwa w Polsce” w Gmachu Głównym krakowskiego Muzeum można oglądać intrygujące fotografie Zbigniewa Libery z cyklu „The Gay, Innocent and Heartless” (2008), przekazane niedawno do kolekcji MNK.

Pokaz prac Zbigniewa Libery- jednego z najważniejszych artystów ostatnich dekad, pioniera sztuki krytycznej – stanowi kulminacyjny moment obchodów 5. rocznicy ponownego otwarcia Galerii Sztuki Polskiej XX wieku. Wystawa jest jednocześnie pierwszą prezentacją prac Libery w Muzeum Narodowym w Krakowie.

Cykl fotografii „The Gay, Innocent and Heartless”, w którym odnaleźć można wiele wątków podejmowanych przez artystę od momentu jego debiutu w latach 80. minionego wieku (takich jak m.in. wpływ mediów masowych na ludzką tożsamość), doskonale współgra z muzealnymi zbiorami – nośnikami znaków i symboli kształtujących poczucie narodowej przynależności. Dlatego pierwsza prezentacja tego dzieła w Muzeum została zorganizowana w Galerii „Broń i Barwa w Polsce”, podkreślając wieloznaczne związki sztuki Zbigniewa Libery z szeroko rozumianą kulturą wizualną, szczególnie tą odnoszącą się do wojennego rzemiosła.

W pracy „The Gay, Innocent and Heartless” obecna jest także analiza wizualnej reprezentacji historii i jej wpływu na pamięć i ludzką tożsamość. Projekt, którego tytuł pochodzi z książki Jamesa M. Barriego „Piotruś Pan i Wendy”, tworzy seria inscenizowanych zdjęć przedstawiających bliżej nieokreślony oddział na tajemniczej górskiej wyprawie. W książce stanowiącej ostateczny efekt projektu Libery opublikowane są reprodukcje fikcyjnego artykułu w „National Geographic”, z którego dowiedzieć się możemy, że „Szczęśliwi, niewinni i bezduszni” to guerilla młodzieńców walczących o wolność, na którą natknął się archeolog David Gorgos oraz fotograf – Zbigniew Libera – podczas wyprawy na Madagaskar. W książce znalazły się zdjęcia pisanego odręcznie fikcyjnego dziennika partyzantów.

Całości dokumentacji tej wyobrażonej historii dopełniają wybrane przez artystę cytaty z prozy Williama S. Burroughsa mówiące o utopijnej krainie wolnej od zakazów mieszczańskiego społeczeństwa oraz fragmenty „Mojej rewolucji” Ernesta Che Guevary, w której pisał o urokach partyzantki i rewolucji proletariatu.

Kurator: Dominik Kuryłek.
Wystawa czynna do 31 marca 2011.

źródło: www.muzeum.krakow.pl
aw

www.napiorkowska.pl
www.osztuce.blogspot.com

Polska wystawa na Międzynarodowym Biennale Designu w Saint-Étienne

Organizowane od 1998 roku Biennale w Saint-Étienne to jedno z najważniejszych na świecie forów promocji designu. Już od dzisiaj otwarta tegoroczna edycja obejmuje 42 wystawy z 40 krajów, 12 głównych i 30 towarzyszących, oraz 24 firmy uczestniczące w programie Design & Shop.

Na zorganizowanym Biennale zobaczyć można m.in. polską wystawę „Od idei do obiektu – od obiektu do produktu”.

Polski design prezentowany jest na Biennale w Saint-Étienne już po raz czwarty. Debiutem była wystawa „Wobec konsumpcji” (2004) przygotowana we współpracy z Fundacją „Rzecz piękna”, która zakończyła się ogromnym sukcesem zdobywając Grand Prix Biennale. Od tego czasu polski design jest regularnie obecny w Saint-Étienne. W 2006 roku zaprezentowana została tam wystawa „Kooperacje. Polskie szkoły projektowe i przedsiębiorstwa”, współorganizowana ze Śląskim Zamkiem Sztuki i Przedsiębiorczości. Dwa lata później na Biennale pokazano wystawę autorstwa polskich kuratorek Czesławy Frejlich i Magdy Kochanowskiej „Laboratorium rzeczywistości – wzornictwo Europy Środkowej”, na której Polskę reprezentował Bartosz Mucha.

Czytaj dalej „Polska wystawa na Międzynarodowym Biennale Designu w Saint-Étienne”

„Małe Ojczyzny – malarstwo Magdaleny Spasowicz”

Galeria Sztuki Katarzyny Napiórkowskiej w Poznaniu ma zaszczyt zaprosić Państwa

w dniach od 20 listopada do 1 grudnia 2010 na wystawę:

„Małe Ojczyzny – malarstwo Magdaleny Spasowicz”

Serdecznie zapraszamy!

Czytaj dalej „„Małe Ojczyzny – malarstwo Magdaleny Spasowicz””

Włodzimierz Borowski „Siatka czasu”

Wystawa „Włodzimierz Borowski. Siatka czasu” jest pierwszą pośmiertną, monograficzną prezentacją prac jednego z najwybitniejszych polskich artystów neoawangardowych.

Ekspozycja składa się z dwóch komplementarnych względem siebie części: wiernej rekonstrukcji autorskiej ekspozycji prac Borowskiego zatytułowanej „Pole gry”, zaaranżowanej przez niego w Galerii Współczesnej w Warszawie w 1972 roku, oraz prezentacji materiałów archiwalnych dotyczących projektów zrealizowanych przez artystę w latach 1966-1972 (przede wszystkim „Pokazów synkretycznych”).

Celem wystawy jest ukazanie „Pola gry” jako zaprojektowanego przez Włodzimierza Borowskiego „instrumentu do prowokowania sztuki” – narzędzia służącego, z jednej strony, obronie czystości dzieła sztuki przed uwarunkowaniami instytucjonalnymi, a z drugiej stymulowaniu procesu rozwoju sztuki i odkrywaniu nowych znaczeń pojęcia sztuki. Pokaz obejmował około 58 prac Borowskiego z lat 1956-1972 (strukturalne obrazy, „Artony”, „Manilusy”, „Niciowce”, a także rysunki, szkice, dokumenty) zaaranżowanych przez Borowskiego w rodzaj organicznej struktury, w której podkreślone zostały relacje pomiędzy poszczególnymi przedmiotami, ich śladowość i procesualność.

„Pole gry” należało do najgłośniejszych wydarzeń artystycznych lat 70., stanowiąc również punkt węzłowy w twórczości Borowskiego. Ta bezprecedensowa manifestacja była zarazem krytyczną rewizją modelu funkcjonowania artysty awangardowego w polu kulturowym w Polsce, jak również refleksyjnym przewartościowaniem, a zarazem propozycją sztuki konceptualnej.

Wystawie towarzyszy międzynarodowa konferencja naukowa „Włodzimierz Borowski. Prace i rekonstrukcje” (MSN, 19-20 listopada), która jest pierwszą próbą podsumowania stanu badań na temat tego artysty. Dzięki udziałowi światowej sławy historyków sztuki i kuratorów ma przyczynić się do popularyzacji jego twórczości na arenie międzynarodowej oraz wytyczyć nowe perspektywy badawcze.

Kuratorzy: Luiza Nader, Paweł Polit, Agnieszka Szewczyk.

Warszawa, Muzeum Sztuki Nowoczesnej, 18 listopada 2010 – 16 stycznia 2011

Fot. Happening Włodzimierza Borowskiego w Galerii Od Nowa, Poznań, 1968 rok

źródło:www.artmuseum.pl
aw

Artykuł przygotowany we współpracy z Galerią Sztuki Katarzyny Napiórkowskiej www.napiorkowska.pl

S jak Stażewski

Szanowni Państwo, kolejnym bohaterem naszego cyklu „Alfabet Współczesnych Polskich Artystów” jest Henryk Stażewski – „apostoł awangardy”, klasyk nowoczesności, uznawany za najwybitniejszego i najbardziej konsekwentnego przedstawiciela abstrakcji geometrycznej w sztuce polskiej.

Henryk Stażewski studiował w warszawskiej Szkole Sztuk Pięknych w pracowni u prof. Stanisława Lentza (1913-19). W latach 20. i 30. był związany z najważniejszymi awangardowymi ugrupowaniami artystycznymi w kraju: Blok (1924 – 1926), Praesens (1926 – 1930), „a.r.” (1929 – 1939), a potem w świecie.

Czytaj dalej „S jak Stażewski”