Miesiąc: grudzień 2010

Gwiazdy na Gwiazdkę

Wystawa jest prezentacją wyboru XX-wiecznych dzieł ze zbiorów Gabinetu Grafiki i Rysunków Współczesnych oraz ceramiki z kolekcji Malarstwa Współczesnego Obcego, Muzeum Narodowego w Warszawie. To unikatowy pokaz sztuki XX wieku i jednocześnie okazja do dyskusji nad statusem współczesnych arcydzieł.

Publiczność ma okazję obejrzeć prace wybitnych artystów: akwarele Georga Grosza ze zbioru ofiarowanego Muzeum przed 1939 rokiem, będące przykładem niemieckiej sztuki zaangażowanej z okresu Republiki Weimarskiej, grafiki Marca Chagalla, Paula Klee, Wassilego Kandinsky’ego czy Henri Matisse’a. Dużą atrakcją są dzieła Pabla Picassa, w tym wykonane we wczesnym okresie twórczości talerze ceramiczne oraz rysunek Dziewczyna polska, a także bardzo cenne grafiki: linoryty Popiersie kobiety w kapeluszu i Śniadanie na trawie z daru Daniela Henry’ego Kahnweilera z lat 60. XX w., akwatinta Palacz i litografie z serii „Kobieta w fotelu”. Ponadto można też zobaczyć ceramiki Fernanda Légera, collage Roberta Rauschenberga, rysunki Alexandra Caldera, zestaw prac Joana Miró, grafiki Hansa Hartunga, Wolsa i Christo, a także prace artystów z grupy CoBrA i ruchu Fluxus. Czytaj dalej „Gwiazdy na Gwiazdkę”

Krakowskie szopki

Szopki krakowskie to barwne, bogato zdobione konstrukcje inspirowane architekturą starego Krakowa. Nie są architektonicznymi modelami, lecz fantastycznymi kompozycjami, których najważniejszym elementem jest scena Bożego Narodzenia.

Szopka krakowska powstała w XIX wieku na przedmieściach Krakowa, a jej twórcami byli ubodzy robotnicy budowlani. To właśnie oni, szukając dodatkowego zarobku w okresie jesienno-zimowym, zaczęli budować z tektury i lekkiego drewna przenośne sceny służące do odgrywania kukiełkowych przedstawień o narodzeniu Chrystusa. Charakterystycznym elementem tych konstrukcji były wysokie wieże nawiązujące do architektury krakowskich kościołów. Czytaj dalej „Krakowskie szopki”

Antoni Rząsa u Władysława Hasiora

W latach sześćdziesiątych i siedemdziesiątych Zakopane było jednym z najważniejszych punktów na kulturalnej mapie Polski. W tym czasie działało tu dwóch wybitnych rzeźbiarzy: Antoni Rząsa (1919-1980) i Władysław Hasior (1928-1999). Wystawa-wizyta rzeźb Antoniego Rząsy w Galerii Władysława Hasiora jest próbą odpowiedzi na pytanie, jaki wpływ mieli na siebie nawzajem ci dwaj niezwykli artyści…
W latach 1948-1952 uczęszczali oni do jednej klasy w otwartej na nowo przez Antoniego Kenara szkole artystycznej w Zakopanem. Po paru latach spotkali się w tejże szkole jako pedagodzy. Choć każdy z nich podążał własną drogą twórczą, łączyły ich pasja i praca. Czytaj dalej „Antoni Rząsa u Władysława Hasiora”

Orientalizm w Europie

W Królewskim Muzeum Sztuk Pięknych w Brukseli odbywa się wystawa „Od Delacroix do Kandinskiego. Orientalizm w Europie”. Ekspozycja  dokumentuje fascynację orientem w malarstwie europejskim w  XIX wieku

.

Zainteresowanie artystów europejskich XIX wieku Bliskim Wschodem pojawiło się na większą skalę w epoce romantyzmu. Było także wynikiem wielu wydarzeń politycznych: wojny Napoleona w Egipcie, zajęcia Algieru przez Francuzów, walki Greków o niepodległość, wojny krymskiej, ekspansji europejskiej na wschód. Wielu artystów pełniło wówczas rolę kronikarzy, reporterów tych wydarzeń.

Czytaj dalej „Orientalizm w Europie”

Paweł Althamer nagrodzony

 

Paweł Althamer został laureatem Kunstpreis Aachen – prestiżowej Nagrody Artystycznej Akwizgranu

Kunstpreis Aachen przyznawana jest co dwa lata twórcy z dziedziny sztuk wizualnych, którego prace wywarły duży wpływ na międzynarodową sztukę. Tegorocznym laureatem został Paweł Althamer. Wręczeniu nagrody towarzyszy indywidualna wystawa organizowana w Ludwig Forum.

Czytaj dalej „Paweł Althamer nagrodzony”

Igor Mitoraj – rzeźbiarz i… malarz

Jego monumentalne rzeźby zdobią najbardziej znane światowe kolekcje. Są eksponowane m.in. przed londyńskim British Museum, mediolańską La Scalą, we florenckich Ogrodach Boboli, w genewskim Parku Olimpijskim. Wielbicielami jego prac byli reżyserzy Federico Fellini i Francois Truffaut. Igor Mitoraj – bo o nim tutaj mowa – to klasyk współczesności.

Głównym tematem twórczości Mitoraja było i jest ludzkie ciało, jego piękno i kruchość, a także głębsze aspekty ludzkiej natury, które pod wpływem czasu i okoliczności ulegają wynaturzeniu. Artysta odwołuje się do mitologii lub historii Grecji i Rzymu. Wśród jego motywów jest  Ikar, Tyndareus, Centaur, Eros, Gorgon.

Czytaj dalej „Igor Mitoraj – rzeźbiarz i… malarz”

Świat Józefa Wilkonia

Mam ciągle w domu baśnie Andersena z ilustracjami Jana Marcina Szancera, zachowuję dla przyszłych pokoleń ;-). Czy Państwo także wychowaliście się na Szancerze?

Ilustracja książkowa jest sztuką podporządkowaną słowu. Przez to poddana jest wielu rygorom. Musi być syntetyczna, musi być narracyjna. Jednak największym wyzwaniem jest to, że musi pomieścić się między literą tekstu a przestrzenią wyobraźni. A jeśli jest to litera z poezji  to okazuje się , że połączyć należy fantazyjny świat wykreowany słowem ze światem widzialnym, niekoniecznie realnym, ale wyobrażalnym. Bo jak namalować Dusiołka z poezji Leśmiana ;-)? Czytaj dalej „Świat Józefa Wilkonia”

Odnaleziona Pomarańczarka i zagubiony Rafael

27 listopada 2010 powinien zostać zapisany w annałach narodowego dziedzictwa polskiego. W prowincjonalnym domu aukcyjnym wystawiono na sprzedaż zaginione podczas II Wojny Światowej arcydzieło Aleksandra Gierymskiego. Nie ma mowy o łatwym odzyskaniu obrazu. Nastąpią raczej trudne negocjacje. Pomiędzy chwilą zaginięcia obrazu z Muzeum Narodowego a jego ponownym ujawnieniem nastąpiło kilka zdarzeń – zakup przez prywatnego kolekcjonera w dobrej wierze, spadek, wystawienie na aukcji…

Czytaj dalej „Odnaleziona Pomarańczarka i zagubiony Rafael”

13 grudnia 1981- czyli sztuka w czasach marnych

Rozmawiałam ostatnio z pewnym profesorem z Utrechtu. Profesor mówił o Polsce i jej losach na przestrzeni wieków. „Macie długie tradycje demokracji.  Żadnej przeszłości kolonialnej. Dość centralne położenie -równina między wschodem i zachodem. Bez liku postaci wybitnych.” W sumie – dużo dobrego. Dodałabym do tej listy jeszcze naszą specjalizację do dokonywania rzeczy niezwykłych w czasach trudnych.

Czytaj dalej „13 grudnia 1981- czyli sztuka w czasach marnych”

Arcimboldo w Waszyngtonie – między zagadką i kalamburem

W waszyngtońskiej National Gallery of Art trwa właśnie wystawa mediolańskiego malarza, wyjątkowego „portrecisty”, Giuseppe Arcimboldo. Był cenionym mistrzem na dworze Cesarza Maksymiliana II, a potem jego syna Rudolfa II. Było to w latach 1562 – 1585. Potem przez blisko trzy stulecia twórczość Arcimbolda popadła w zapomnienie. Ponownie odkryli go dopiero surrealiści.

Czytaj dalej „Arcimboldo w Waszyngtonie – między zagadką i kalamburem”