oglądamy, słuchamy, blogujemy
W tym roku mija setna rocznica urodzin Roberto Matty jednego z najsłynniejszych artystów sztuki XX wieku. Z tej okazji Muzeum Sztuk Pięknych w Bilbao przygotowało retrospektywną wystawę prac tego artysty.
Roberto Matta był artystą absolutnym, wizjonerem i prekursorem różnych związków sztuki z nauką i przyrodą. Jego twórczość miała ogromny wpływ na rozwój amerykańskiego ekspresjonizmu abstrakcyjnego. Czytaj dalej „Roberto Matta – retrospektywa w Bilbao”
Thalys, pociąg Bruksela-Paryż. Bar w wagonie czwartym oferuje swoje usługi. Raczej nie pójdę, bo mogę nie zdążyć przed Paryżem- podróż trwa godzinę i dwadzieścia minut.
Jest wczesny poranek. Pogoda piękna, za mną Bruksela, przede mną Paryż. Podróż z miasta, które we wszystkim zdaje się coś naśladować, do miasta, które jest jak primabalerina, trochę prowokująca, momentami zwykła, ale przez to nieokreślone coś- zawsze niedościgniona.
Zobaczę wystawę Odilona Redona- specjalnie założyłam ubranie w kolorze ultramaryny, żeby wpisać się w świat jego kolorów. Takich błękitów jak u Odilona Redona nie znajdziecie chyba nigdzie od sieneńskiego trecenta. Yves Klein zupełnie inaczej rozumiał ten kolor, nadawał mu zupełnie inną poetykę, inny wymiar.
Odilon Redon był chyba artystą przekornym. W czasach , gdy twórcy zasilali kolejne ugrupowania artystyczne, nawoływali do przystąpienia do nich głośnymi manifestami, on wybrał ścieżkę odrębną, w zasadzie niepopularną wśród narastających awangard.
Przetrwał. Samotny spacerowicz po świecie sztuki. Pływak długodystansowy, zanurzony w surrealistycznym myśleniu. Malował rzeczy dziwne. Nie jestem fanką tych Boschowych motywów, potworów, cyklopów nadających posępny ton jego fantastycznym wizjom. Wolę go jako malarza powiedzmy – stimmungowego, tworzącego nastroje, budującego kolorem i światłem poczucie szczególnej bezczasowości. Czytaj dalej „Paryż, Odilon Redon”
Już za dwa dni 21 maja 2011 roku w Paryżu zostanie odsłonięty najnowszy, wobec najsłynniejszego zabytków tego miasta, projekt jednego najwybitniejszych polskich twórców sztuki współczesnej naszych czasów – Krzysztofa Wodiczki. Najnowsza praca artysty zakłada gruntowne przeobrażenie symbolu Francji – Łuku Triumfalnego na Place Charles de Gaulle. Wodiczko chciałby utworzyć w tym miejscu Institute for the Abolition of War, w wolnym tłumaczeniu: „Instytut na Rzecz Rezygnacji z Wojny”.
Artysta wychodzi z założenia, że W dzisiejszym świecie, zwłaszcza w Europie, paryski Łuk Triumfalny musi być postrzegany jako symbol groteskowo wręcz anachroniczny. Pomnik ten jest świadkiem najtragiczniejszej i najbardziej destrukcyjnej spośród militarnych i ideologicznych przygód w historii nowoczesnej Europy
Pomysłodawcą znajdującego się na Place Charles de Gaulle w Paryżu Łuku Triumfalnego był Napoleon Bonaparte. Budowla zaczęła powstawać w 1806 roku po bitwie pod Austerlitz, a więc w szczytowym momencie potęgi Napoleona. Jednak ten gigantycznych rozmiarów pomnik wojen napoleońskich ukończony został dopiero w latach 30. XIX wieku. Cesarstwo Napoleona mobilizując 1,5 miliona ludzi rozpętało pierwszą wojnę totalną. W jej wyniku zginęło ok. 4 milionów ludzi (szacuje się, że wszystkie wojny XIX i XX wieku pochłonęły w sumie blisko 205 milionów ofiar). Czytaj dalej „Nowy projekt Krzysztofa Wodiczki w Paryżu”
W marcu ruszył polsko- węgierski projekt kulturalny Batory Express. Troszkę później bo 5 maja , ruszyła kolejna część projektu – objazdowa galeria w Nysce, która do tej pory zajechała do Pécs, Szeged, Debreczyn, Miskolc – miast po węgierskiej stronie. W Polsce miała postój w Nowym i Starym Sączu, Tarnowie, Krakowie, przed nią jeszcze: Katowice, Wrocław, Łódź, Poznań, Gdańsk, Sopot. Trasę zakończy 5 czerwca w Warszawie. Powodem do powstania takiej akcji jest m.in. przekazanie przez Węgry prezydencji UE Polsce oraz dziesięciolecie Centrum Węgierskiego w Krakowie. To także początek dyskusji o „Wspomnieniach i przeszłości przyjaźni dwóch narodów”.
Projekt nie bez powodu nazwano Batory Express. Z jednej odnosi się do nazwy pociągu Batory, który był środkiem transportu między Węgrami a Polską, z drugiej do fundacji Cracovia Express, dzięki której powstało Centrum Węgierskie w Krakowie.
Jan Tarasin był malarzem stuprocentowym, wykorzystującym sporadycznie fotografię i rysunek przede wszystkim jako szybki zapis, szkic. Jednak nie o samo malarstwo tu chodzi ani nie wyłącznie o rozstrzygnięcia dokonywane w odniesieniu do historii sztuki.
„Pamiętam dokładnie moment, w którym po raz pierwszy zobaczyłem gwiaździste niebo. Była to jakaś niezwykła okazja, gdyż normalnie o tej porze musiałem już iść spać. […] Byłem zafascynowany i trochę chyba zaniepokojony, że to cudowne zjawisko – może zwalić mi się na głowę. Dorośli na moje natarczywe pytania odpowiedzieli, że to są gwiazdy. Protestowałem z całych sił. Znałem gwiazdy z ilustracji dziecinnych książek, z szopek […] Miały one wspaniałe świetliste ogony, rozsyłały na wszystkie strony promienie. Te zaś były tylko tajemniczym groźnym zjawiskiem […] Poczułem się potwornie oszukany. Do dziś tkwi we mnie tamto uczucie wywołane mieszaniną wielkiej fascynacji zaprawionej gorzkim zawodem i rodzącą się nieufnością. […] Stabilna, zamknięta, mechaniczna przestrzeń rzeczy i otwarta, dynamiczna, ekspansywna przestrzeń życia i ciągłej przemiany.”– Tak przenikliwe obserwacje mają miejsce już w dziecięcych latach malarza. W późniejszym czasie stanowią punkt wyjścia w procesie twórczym.
Czytaj dalej „Jan Tarasin – rejestr geniuszu i wrażliwości twórczej”
Anonimowy amerykański obywatel złożył w darze Uniwersytetowi w Sydnej obraz Pablo Picasso. Darczyńca postawił jeden warunek, aby pieniądze uzyskane ze sprzedaży obrazu zostały przeznaczone na rozwój badań naukowych.
Obraz Pablo Picasso z 1935 roku, „Jeune fille endormie”, w tłumaczeniu oznacza „Śpiąca młoda dziewczynka”, przedstawia kochankę i przyjaciółkę mistrza, Marie-Therese Walter.
Dzieło zostanie wystawione na aukcji za wstępne 18 mln australijskich dolarów (19.500.000 dolarów) ponieważ z każdym dniem jego wartość wzrasta.
Ten wyjątkowy portret został przekazany władzom uczelni w ubiegłym roku przez kogoś ze Stanów Zjednoczonych, kto zastrzegł sobie anonimowość, powiedział rektor uniwersytetu, Michael Spence. Darczyńca osobiście przyleciał do Sydney by oddać go do uczelni z surowym zleceniem dofinansowanie badań naukowych na uniwersytecie za uzyskane pieniądze z sprzedaży dzieła.
Czytaj dalej „Obraz Picasso prezentem dla Uniwersytetu w Sydney”
Przez ostanie dni całym sercem byłam w Sienie. Kończyłam pewien tekst dotyczący sztuki sieneńskiej, i im bardziej w sieneńskim trecento byłam, tym w naturalny sposób dalej ode mnie była współczesność, z internetem włącznie. Ale teraz- wracam do XXI wieku i zapraszam na krótki, wieczorny spacer po Florencji!
Ci którzy w mieście nigdy nie byli, a tym co włoskie się interesują -mają pewnie pierwsze skojarzenie z Duomo, z kopułą przerastającą całą zabudowę starego miasta. Ja także, kiedy pierwszy raz przyjechałam do Florencji miałam wyobrażenie ukształtowane lekturami o konkursie na drzwi baptysterium, o ścieżkach Dantego,o młodych latach Michała Anioła. Wyobrażałam sobie Spedale degli Innocenti, pałace Medyceuszów i Pittich, freski Fra Angelico. Czytaj dalej „Florencja”
W Płocku rozpoczęła się wystawa Bolesława Biegasa, jednego najwybitniejszych polskich artystów z przełomu XIX i XX wieków. Jest to największa stała ekspozycja artysty, jaką zorganizowano w Muzeum Mazowieckim w Płocku.
Na wystawie zostaną zaprezentowane obrazy z cyklów tematycznych: Wampiry wojny, Sferyzm, Mistyka nieskończoności, a także prace rzeźbiarskie ze wszystkich okresów twórczości.
Bolesław Biegas, właściwie Bolesław Biegalski, urodził się 29 marca 1877 r. w Koziczynie koło Ciechanowa. Polski rzeźbiarz i malarz, przedstawiciel nurtu symbolistycznego, którego twórczość plastyczna zyskała rozgłos i uznanie krytyków i publiczności w Paryżu dokąd wyjechał po przerwaniu studiów w krakowskiej Szkole Sztuk Pięknych i oddając się twórczości, został aż do śmierci w 1954 r. Artysta był członkiem Polskiego Towarzystwa Historyczno-Literackiego w Paryżu, któremu zapisem testamentowym przekazał swoje dzieła.
Czytaj dalej „„Bolesław Biegas – malarstwo i rzeźba” w Płocku”
Poznań zapowiada się równie bogato w wydarzenia jak inne miasta, biorące udział w Nocy Muzeów 2011. Na początek zapraszamy do Muzeum Narodowego. Tam pod hasłem „Moje Muzeum” na uczestników nocnego zwiedzania czekają prezentacje, działania, prelekcje, spotkania, zabawy, których celem jest zwrócenie uwagi na „osobowości”, które zarówno, poprzez związane z nimi przedmioty znajdujące się w kolekcji muzeum, jak i aktywność uznawały i uznają muzeum jako „swoje”. Z drugiej strony hasło otwiera bardziej społecznie zaangażowany sposób prezentacji muzeum i tego co się w nim znajduje, z punktu widzenia osób, które najczęściej z niego „korzystają”.
Centrum Kultury Zamek przygotowało najlepsze prasowe fotografie świata „World Press Photo 2011” – zaledwie tydzień po światowej premierze w Oude Kerk w Amsterdamie. Specjalna prezentacja zachowanych we wnętrzach zamku skamielin żyjących niegdyś na ziemi zwierząt : „Historia sprzed 100 milionów lat – zabytki paleontologiczne w dawnym zamku cesarskim” również zapowiada się interesująco. Wieczorem pokaz „Lech Majewski – świat według Bruegla”. Pokaz filmu Dagmary Drzazgi i spotkanie z autorką, Dokument o powstawaniu najnowszego filmu L. Majewskiego pt. „Młyn i krzyż” – zainspirowanego obrazem Pietera Bruegla Starszego „Droga na Kalwarię” z 1564r.
Z soboty na niedzielę 14/15 maja w wielu polskich miastach odbędzie się Noc Muzeów 2011. W Warszawie w tym wydarzeniu weźmie udział ponad 230 placówek m.in. muzea, galerie, placówki dyplomatyczne, kluby, kawiarnie. Przed nami noc pełna atrakcji i niezapomnianych wrażeń. Przed nami również ciężki orzech do zgryzienia: gdzie pójść? Co zobaczyć? Czy zdążymy odwiedzić wszystkie miejsca, które zaplanowaliśmy? Jeśli jeszcze nie podjęliście decyzji jak spędzić Noc Muzeów w Warszawie poniżej przedstawiamy kilka propozycji.
Czytaj dalej „Noc Muzeów- nasz wybór – to co polecamy w Warszawie”
