W waszyngtońskiej National Gallery of Art trwa właśnie wystawa mediolańskiego malarza, wyjątkowego „portrecisty”, Giuseppe Arcimboldo. Był cenionym mistrzem na dworze Cesarza Maksymiliana II, a potem jego syna Rudolfa II. Było to w latach 1562 – 1585. Potem przez blisko trzy stulecia twórczość Arcimbolda popadła w zapomnienie. Ponownie odkryli go dopiero surrealiści.
Jego obrazy są wykoncypowanymi rebusami przeznaczonymi do odcyfrowywania przez wyrafinowanych intelektualistów i erudytów. Spełniają manierystyczną zasadę capriccio – dzieła niezwykłego, dziwacznego (bizzarro), pomysłowego, zaskakującego odbiorcę i prowadzącego z nim grę umysłową i optyczną.
Był człowiekiem wszechstronnym i na wzór Leonarda da Vinci zajmował się wieloma dziedzinami nauki i sztuki. Komentarz estetyczny do jego dzieł zawdzięczamy Comaniniemu w dialogu „Il Figino” ogłoszonym w 1591 roku. Pochwalał on pomysłowość, zręczność i wirtuozerię artysty, nie traktował ich tylko w kategorii dowcipu i kaprysu, ale znajdował w nich ciekawą zagadkę intelektualną. Arcimboldo czerpał inspirację z natury, ale tak przekomponowywał jej elementy w swojej wyobraźni, że powstawało coś zdumiewającego i zaskakującego inwencją, symboliką i treścią filozoficzną.
Wizualne kalambury Giuseppe Arcimbolda (1527-1593) były w szesnastym wieku podziwiane jako niezwykłe i tajemnicze, a równocześnie ciekawe pod względem intelektualnym. W osiemnastym wieku ich znaczenie symboliczne zatarło się, a zainteresowanie tym artystą zanikło. Dopiero w dwudziestym wieku, pod wpływem sztuki nowoczesnej, a szczególnie surrealizmu wzrosło zainteresowanie jego sztuką, zaczęto się na nowo zajmować interpretacją tych obrazów.
Wystawa w w National Gallery of Art w Waszyngtonie potrwa do 9 stycznia 2011 roku. Od 27 stycznia do 8 maja 2011 roku będzie ją można oglądać w Palazzo Reale w Mediolanie.
fot. Giuseppe Arcimboldo, Zima, 76 x 63,5 cm, 1573, olej na płótnie, Musée du Louvre, Paris
źródło: www.nga.gov, www.arcimboldo.art.pl
Galeria Sztuki Katarzyny Napiórkowskiej
Tatiana Iajgunovici