oglądamy, słuchamy, blogujemy
Rijksmuseum w Amsterdamie wspólnie z National Gallery of Ireland, Dublin i National Gallery of Art w Waszyngtonie prezentuje wyjątkową wystawę malarstwa Gabriëla Metsu. Wystawa jest wynikiem odkrycia na nowo dzieł jednego największych Mistrzów malarstwa Złotego Wieku w Holandii VII wieku.
Czytaj dalej „Gabriël Metsu: nowe odkrycie Mistrza Złotego Wieku”
Do 20 lutego w budapesztańskim Szépmuvészeti Múzeum możemy oglądać obszerny przegląd twórczości Fernanda Botero.
Na wystawie znajdziemy niemal 60 eksponatów – obrazów i absolutnie nadzwyczajnych rzeźb – stworzonych przez artystę w ciągu ostatnich 20 lat. Są wśród nich zarówno portrety, jak i sceny rodzajowe, jest martwa natura i są dzieła, które sam twórca określa jako „parafrazy”. Między innymi dzięki tym słynnym „parafrazom” Botero zyskał sobie w środowisku miano karykaturzysty stylu klasycznego – zupełnie zresztą słusznie.
Zbiorowa wystawa Furtka do szczęścia za punkt wyjścia obiera luki, czy też furtki pojawiające się na marginesach systemów społecznych i ekonomicznych. Luki te dają możliwość poszerzania granic osobistej wolności i przybliżają osiągnięcie przyjemności i spełnienia. Wystawa Furtka do szczęścia bada możliwości tworzenia wyjątków od tej zasady, znajdywania dróg ucieczki, i unikania ugładzonej powierzchni neoliberalnego kapitalizmu. Działania te pokazane są z perspektywy strategii oporu klasy robotniczej w środkowej i wschodniej Europie czasów socjalizmu.
W nowojorskim Sotheby’s zlicytowano mistrzowskie dzieło Tycjana „Sacra Conversazione”za rekordową kwotę 16.882.500 dolarów. Czytaj dalej „Dzieło Tycjana na aukcji w Sotheby’s”
Czy przyznajecie się Państwo czasami do swojego zakłopotania wobec dzieła sztuki? Bo cóż począć z arcydziełem otoczonym kordonem turystów? Dziełem, które spogląda na nas zewsząd, w setkach reprodukcji. Z postacią o rysach tak znanych jak u bliskiej osoby.
La Gioconda. Tajemnicza dama na topolowym drewnie. Arcydzieło bezkonkurencyjne. Powściągliwa Lisa Gherardini o enigmatycznym uśmiechu i twarzy spękanej siatką krakelury. Alter ego Leonarda.
„Mnie osobiście interesuje przede wszystkim groteskowy i wyraźny kontrast istniejący dziś między coraz zawrotniej rosnącym rozwojem technologicznym a niezmiennością prymitywnych i elementarnych ludzkich pasji i instynktów”.Tak o swojej twórczości mówił profesor Eugeniusz Markowski, jeden z najważniejszych artystów polskich XX wieku.
Niezwykła wystawa Gabriela Orozco prezentowana wcześniej w MOMA w NY, w Kunsthalle w Bazylei, czy w Centre Pompidou, dotarła na swoją finałową ekspozycję do Tate Modern. Od 19 stycznia w Londynie możemy oglądać zaskakujące rzeźby i zdjęcia Gabriela Orozco – jednego z najważniejszych artystów jego pokolenia.
Twórczość Leszka Żegalskiego zawsze prowokowała. Dzieje się również tak w przypadku najnowszego dzieła artysty – portretu prof. Leszka Pacholskiego, poprzedniego rektora Uniwersytetu Wrocławskiego. Nowy portret rektora odstaje całkowicie od wzorca portretowania rektorów, jaki znamy. Czerwona toga, gronostaj, berło, łańcuch z herbem uczelni to insygnia związane nieoderwalnie ze sprawowaną funkcją rektorów.
Czytaj dalej „Nowe szaty Rektora- kontrowersyjny portret autorstwa Maestro Żegalskiego”
The Douglas Hyde Gallery w Dublinie prezentuje zaskakujące połączenie twórczości dwóch polskich artystów Stanisława Ignacego Witkiewicza i Mirosława Bałki.
Wystawa podzielona jest na dwie korespondujące ze sobą części. W pierwszej eksponowane są fotografie Stanisława Ignacego Witkiewicza, w drugiej zobaczyć można jedną z najnowszych prac Mirosława Bałki – wideo „Apple T.”.
Oto – wstąpiliśmy w Rok Miłosza. Jak pokazują ostatnie czasy, chyba w każdej biografii znaleźć można rysy. Do litanii nazwisk artystów o losach dwuznacznych dodam dziś jeszcze Wita Stwosza (a właściwie, poprawnie Wita Stosza *). Jego ręce nie były tak czyste i niewinne jak dłonie Marii z ołtarza Mariackiego. Te same utalentowane dłonie doskonale kierujące dłutem posłużyły też do mniej doskonałego sfałszowania podpisu i pieczęci. To przestępstwo w konsekwencji zmusiło Stwosza do ucieczki z Norymbergii. I dobrze-, bo dzięki temu – przybył do Krakowa.
Mam nadzieję, że Rok Miłosza pomieści więcej poezji niż rozliczeń. Chyba, ze rozliczać się będziemy p o p r z e z Miłosza z własnym myśleniem. Próba to ciężka. Pamiętacie Państwo wiersze: Biedny Chrześcijanin patrzy na getto, Campo di Fiori…
