Ars auro gemmisque prior – Sztuka cenniejsza niż złoto i drogie kamienie.
Do takiego wniosku musiał dojść w XII wieku biskup Winchesteru, Henryk z Blois. Napis znalazł się na fundowanym przez niegoołtarzu. Sentencję przechwycił trzy wieki później wielki Genueńczyk, autor teorii perspektywy malarskiej – Leon Battista Alberti umieszczając słynne zdanie w swoim traktacie De pictura.
Autor: admin
Max Oppenheimer – Mahler i muzyka
Gustav Mahler dyrygujący Wiedeńskimi Filharmonikami. Wystawa jest dopełnieniem obchodów 150 urodzin Gustava Mahlera, wielkiego austriackiego kompozytora i dyrygenta.
Max Oppenheimer , obok Egona Schiele i Oskara Kokoschki jeden z najważniejszych ekspresjonistów austriackich – urodził się 1 lipca 1885 w Wiedniu i tamże, w wieku 15 lat, podjął studia artystyczne. Po śmierci ojca, w 1903 roku, przeniósł się do Pragi, gdzie kontynuował naukę w tamtejszej Akademii Sztuk Pięknych.
Caravaggio albo talent rozgrzeszający
Jakie wymagania stawiamy współczesnym artystom? Czy wystarczą zdolności? Czy też blask talentu powinien być zabarwiony buntowniczym życiem artystycznej cyganerii? Takie jest częste oczekiwanie publiczności. Rodzi się z niego wymóg artysty totalnego. Najlepiej, żeby nie jadł, nie pił, nie spał, okazując swoją czystą, herkulesową moc czerpaną wyłącznie ze źródeł sztuki.
Mondrian / De Stijl w Centrum Pompidou
W Centrum Pompidou w Paryżu oglądać można wystawę poświęconą twórczości Pieta Mondriana i grupy artystycznej De Stijl.
W 1917 r. Piet Mondrian i Theo van Doesburg założyli grupę artystyczną o nazwie De Stijl i zaczęli wydawać magazyn pod tą samą nazwą.Ideą De Stijlu było stworzenie nowej świadomości uniwersalnej poprzez operowanie skrajnie uproszczonym językiem abstrakcji. W swojej teorii Mondrian stworzył język malarstwa przedstawiającego opierającego się na dualistycznej strukturze rzeczywistości, w której przeciwieństwa porządkowane są w układzie pion-poziom. Język ten składał się z kolorów podstawowych odpowiadających materii (czerwony, niebieski, żółty), nie-kolorów odpowiadających przestrzeni (biały, szary, czarny), oraz elementów porządkujących – linii pionowej i poziomej.
Ostatnie dzieło Caravaggia u Rembrandta
Muzeum Rembrandta w Amsterdamie przygotowało dla miłośników sztuki dawnej prawdziwą niespodziankę. Wystawiono prawdopodobnie ostatni obraz Caravaggia- Wypoczywającego św. Jana Chrzciciela z 1610 roku.
Wypoczywający Św. Jan Chrzciciel Caravaggia został odkryty w 1976 roku. Pochodzący z monachijskiej kolekcji prywatne obraz jest wystawiony z pewnością w najbardziej szczególnym ze szczególnych miejsc – Domu Rembrandta – w pracowni artysty. Rembrandta uważa się bardzo często za głównego artystycznego spadkobiercę Caravaggia. Dramaturgia wielkich emocji wypełniająca ich dzieła, niezwykłe światło i uderzający realizm ukazywanych scen czynią z nich niewątpliwie dwóch wielkich geniuszy barokowego malarstwa europejskiego.
Eugeniusz Markowski – pół wieku przed Basquiatem
Przez świat jak burza idzie wystawa Jean-Michela Basquiata (1960-88). Nowojorski buntownik, przyjaciel Warhola, ekscentryk z Bronksu, który dostał się na salony 5th Avenue. Rzym. Paryż, Los Angeles. Otwarcie jego wystawy widziałam w czerwcu w Bazylei. Wspaniałe obrazy, gorączka marszandów i wypieki na twarzach kolekcjonerów! 20 lat po śmierci artysta dostał się do kuratorskiego Parnasu. Będą się o nim uczyć gimnazjaliści.
Czytaj dalej „Eugeniusz Markowski – pół wieku przed Basquiatem”
Mirosław Bałka w Zamku Ujazdowskim
Wystawa „Fragment” w Centrum Sztuki Współczesnej w Warszawie to pierwsza prezentacja o charakterze retrospektywnym poświęcona pracom wideo Mirosława Bałki.
Wyjątkową rolę w twórczości Bałki odgrywa wideo, chociaż artysta znany jest głównie jako rzeźbiarz. Tytuł wystawy „Fragment” podkreśla odrębność tej dziedziny sztuki w dorobku artystycznym Bałki. Mimo to, dzięki sztuce wideo artysta wprowadził do swojej dotychczasowej twórczości zarówno nowe formy artystyczne jak i tematy. Stanowiły one przedłużenie jego pracy rzeźbiarskiej i pozwoliły mu wykroczyć poza nią i spojrzeć na nią pod innym kątem
Henryk Hektor Siemiradzki – czyli jak się tworzy Muzeum
Henryk Hektor Siemiradzki zdobył za życia sławę, jaką nie mógł się nigdy wcześniej, ani później poszczycić żaden polski artysta. Znany i ceniony od Rzymu po Galerię Trietiakowską w Moskwie.
Urodzony w 1843 w majątku Pieczeniegi w pobliżu Charkowa, zmarł w 1902 w Strzałkowie koło Częstochowy. Był uczniem petersburskiej Akademii Sztuk Pięknych, później członkiem wielu akademii europejskich. Artysta wybitny – znany na całym świecie reprezentant akademizmu w malarstwie europejskim. Pomimo przypisywania mu rosyjskiej narodowości przez tamtejszą prasę w okresie jego największych sukcesów artystycznych – Siemiradzki zawsze czuł się Polakiem.
Czytaj dalej „Henryk Hektor Siemiradzki – czyli jak się tworzy Muzeum”
Trochę teatru – Trzy siostry Czechowa
„Trzy siostry” w Teatrze Krystyny Jandy.
Klasyka ogólnie, a Czechow szczególnie przyciąga mnie zawsze magnetycznie, choć nie bez obaw. Jestem wtedy zawsze w strachu przed przedstawieniem szkolnym, adaptującym sztukę na potrzeby leniwych gimnazjalistów ;-).
Tym razem było dobrze, a to za sprawą garstki aktorów, którzy geniusz Czechowa wycisnęli jak cytrynę.
Pablo Picasso w Zürichu
Kunsthaus Zürich z okazji stulecia istnienia instytucji, przypomina pierwszą retrospektywną wystawę twórczości Pabla Picassa, która miała miejsce w owym muzeum w 1932 roku.
Wystawa w Zűrichu była pierwszym pokazem prac Pabla Picassa w instytucji muzeum. Ekspozycję otwarto 11 września 1932 roku. Wcześniej artysta prezentował swe dzieła jedynie w galeriach. Zanim zdecydował się przyjąć zaproszenie Kunsthaus w Zűrichu, rozważał jeszcze inne miejsca: muzea amerykańskie, niemieckie i szwajcarską Bazyleę.