oglądamy, słuchamy, blogujemy
Rozmawiałam ostatnio z pewnym profesorem z Utrechtu. Profesor mówił o Polsce i jej losach na przestrzeni wieków. „Macie długie tradycje demokracji. Żadnej przeszłości kolonialnej. Dość centralne położenie -równina między wschodem i zachodem. Bez liku postaci wybitnych.” W sumie – dużo dobrego. Dodałabym do tej listy jeszcze naszą specjalizację do dokonywania rzeczy niezwykłych w czasach trudnych.
Czytaj dalej „13 grudnia 1981- czyli sztuka w czasach marnych”
W waszyngtońskiej National Gallery of Art trwa właśnie wystawa mediolańskiego malarza, wyjątkowego „portrecisty”, Giuseppe Arcimboldo. Był cenionym mistrzem na dworze Cesarza Maksymiliana II, a potem jego syna Rudolfa II. Było to w latach 1562 – 1585. Potem przez blisko trzy stulecia twórczość Arcimbolda popadła w zapomnienie. Ponownie odkryli go dopiero surrealiści.
Czytaj dalej „Arcimboldo w Waszyngtonie – między zagadką i kalamburem”
Tylko do 30 grudnia 2010 roku podczas trwającego Międzynarodowego Biennale Fotografii w Salonikach można zobaczyć niezwykłą wystawę polskiego fotografa – Tomasza Mościckiego. 64 prace przedstawiają klasztory Świętej Góry Athos.
Prezentowane fotografie stanowią plon sześciu wypraw Mościckiego na Świętą Górę, którą przewędrował z aparatem zaglądając do najważniejszych klasztorów, ale i do małych osad. Pierwsza wyprawa odbyła się w 2001 roku.
Styl, w jakim wykonane zostały zdjęcia, jest odległy od szablonu pokazywania pejzażu i architektury Athos oraz życia mieszkańców tego miejsca. Prace Mościckiego są mocno osadzone w polskiej tradycji fotografii, która swoje korzenie ma w dokonaniach wielkich mistrzów obiektywu minionego stulecia. Jest to więc Athos zobaczone polskimi oczami i ,co więcej, przez pryzmat zastosowanej techniki.
Czytaj dalej „Wystawa fotografii Tomasza Mościckiego w Salonikach”
Wystawa pt.: „Historia pokaże” w Musée d’Orsay pokazująca arcydzieła Jeana-Léona Gérôme’a stanowi wyjątkowe studium twórczości jednego z najważniejszych malarzy XIX wieku.
Jean-Léon Gérôme (1824-1904) był jednym z najbardziej znanych francuskich twórców swoich czasów. Jednocześnie w czasie swojej długiej kariery, za uprawiany akademizm był poddawany ostrej krytyce ze strony dominującego wówczas pokolenia realistów i impresjonistów.
Gérôme tworzył na płótnach całe powieści zaczerpnięte z historii i tradycji starożytnych cywilizacji. Historia malarstwa, a także historia w malarstwie, była wielką pasją Gérôme’a. Tworzył z niepowtarzalną precyzją wykonania, oddawał powagę tematu. Równocześnie poprzez stosowaną estetykę „kolażu” starał się angażować widza w odbiór dzieła.
Czytaj dalej „Duch historii – Jean-Léon Gérôme w paryskim Musée d’Orsay”
„Sen o sztuce” Gustave’a Courbeta we Frankfurcie
Po raz pierwszy na wystawie Schirn Kunsthalle we Frankfurcie można zobaczyć tak bogaty zbiór kolekcji użyczonych przez muzea i galerie z jedenastu aż krajów świata. Wsparta patronatem aż dwóch Prezydentów – Nicolasa Sarkozy’ego i Christiana Wulffa – ekspozycja ta zgromadziła ponad sto dzieł Courbeta.
Czytaj dalej „„Sen o sztuce” Gustave’a Courbeta we Frankfurcie”
Tadeusz Kantor – sztuka w dwóch odsłonach
Dzisiaj mija 20-sta rocznica śmierci Tadeusza Kantora.
Postaci złożonej, tak jak jego realizacje, zwłaszcza te teatralne. Postaci zagadkowej, odczytywanej przez pryzmat dzieł.
W końcu, jak powiedział sam artysta „Moim domem było i jest moje dzieło”.
Zapraszam na krótką wizytę w owym „domu ” Kantora.
W Galerii Sztuki Katarzyny Napiórkowskiej pokazujemy obecnie kilka prac Jana Dobkowskiego z lat 70. Jan Dobkowski to artysta, dla którego linia jest najważniejszym nośnikiem ekspresji malarskiej.
„W linearyzmie żyję. Wokół siebie widzę wielką sieć, w niej tkwię. To, co rzeczywiste – poprzez fakt, że złożone jest z linii – staje się abstrakcyjne. Linia jest najważniejsza. Linia to myśl.”
Chociaż nauczycielem Dobkowskiego na warszawskiej Akademii Sztuk Pięknych był Jan Cybis, przedstawiciel postimpresjonizmu, artysta wybrał inną formę ekspresji. Jego płaszczyznowe obrazy już od 1965 roku nawiązywały do estetyki pop-artu. Wraz z Jurrym (Jerzym Zielińskim) założył w 1967 roku grupę Neo-Neo-Neo, której założenia opierały się na przeciwstawieniu się panującym wówczas na uczelni postimpresjonistycznym tendencjom w malarstwie.
Po otrzymaniu dyplomu ASP w 1968 roku Dobkowski stworzył pierwszy obraz czerwono-zielony, zatytułowany „Podwójna Dziewczyna”. Praca ta została zakupiona do kolekcji Muzeum Guggenheima w Nowym Jorku. W latach następnych artysta stworzył cały cykl takich obrazów, ujednolicając nie tylko ich kolorystykę, ale także format (200×150 cm).
Artysta znany jest także z ciekawych projektów, jak „Przedłużenie lata” z 1969 roku, w którym wykorzystał czerwono-zielone figury wycięte z płyty paździerzowej i ulokował je w zaśnieżonym pejzażu. Także w roku 1969 podobna akcja odbyła się w hali fabrycznej „Polfy”, gdzie tłem dla zawieszonych w przestrzeni płaskich postaci Dobkowskiego były maszyny.
Dobkowski to także malarz, który wyrażał w swojej twórczości witalność i biologiczne siły natury. Zainteresowanie tą tematyką zaowocowało powstaniem licznych erotyków, a także symbolicznego abstrakcyjnego cyklu „Albo – albo” z 1981 roku, dla którego inspiracją były narodziny syna artysty
Jan Dobkowski został kilkakrotnie wyróżniony prestiżowymi nagrodami, między innymi Nagrodą im. Jana Cybisa w 1994 roku za całokształt twórczości.
Jego prace znajdują się w kolekcjach państwowych i prywatnych na całym świecie.
Fot. J. Dobkowski, Abstrakcja, grafika, Kolekcja Galerii Sztuki Katarzyny Napiórkowskiej
Tegoroczna laureatką nagrody została Philipsz, która była faworytką konkursu. Otrzymała nagrodę w wysokości 25 tys. funtów. Pozostali nominowani do nagrody po 5 tys., są to Dexter Dalwood, Angela de la Cruz i The Otolith Group. Prace wszystkich nominowanych artystów, prócz właśnie Philipsz, która w swoich instalacjach posługuje się wyłącznie dźwiękiem, można do 2 stycznia oglądać na wystawie w Tate.
Warto wspomnieć, że Susan Philipsz jest autorką stałej instalacji dźwiękowej dla Warszawy, zrealizowanej w ramach tegorocznej edycji Parku Rzeźby na Bródnie. Philipsz zajmuje się dźwiękiem, emisją głosu ludzkiego i jego relacjami z przestrzenią architektoniczną. Jej prace realizowane są często poza galeriami i muzeami, w odniesieniu do różnych elementów architektury: mostów, ruin, przejść podziemnych, parków miejskich i cmentarzy. Instalacja dźwiękowa Philipsz, „Nie jesteś sam (Czy Ziemia istniałaby bez Słońca?)” jest pierwszą „niewidzialną” rzeźbą w Parku Bródnowskim.
Dzieła nominowane do tegorocznej nagrody Turnera można do 2 stycznia oglądać na wystawie w Tate.
Fot.www.tate.org
Zródło .www.tate.org
Dziś, dnia 8 grudnia, mija dwadzieścia lat od śmierci, legendarnej już postaci polskiego teatru, reżysera, twórcy happeningów, scenografa, aktora we własnych przedstawieniach, a także malarza i wykładowcy krakowskiej ASP – Tadeusza Kantora.
Tradycyjnie, przed historyczną siedzibą Teatru Cricot 2 na ul. Kanoniczej w Krakowie, zostaną zainscenizowane „Żywe Pomniki”. Aktorzy Teatru Cricot 2 przypomną bohaterów sztuk Kantora. Jan Książek wcieli się w postać Wiecznego Wędrowca ze spektaklu „Kurka wodna”. Bracia-bliźniacy Lesław i Wacław Janiccy zagrają „Dwóch chasydów z deską ostatniego ratunku” z przedstawienia „Nigdy tu już nie powrócę”.
Czytaj dalej „Dwudziesta rocznica śmierci Tadeusza Kantora.”
„Fantazje podróżne. Liban” to wystawa dziesięciu wielkoformatowych kolaży ukazująca Liban widziany oczami dwojga polskich artystów: Marty Bogdańskiej, fotografki oraz Stanisława Strasburgera, autora tekstów poświęconych tematyce bliskowschodniej.
Wystawa Bogdańskiej i Strasburgera to wynik prowadzonych od wielu lat studiów artystycznych w Libanie i na Bliskim Wschodzie. Podróż jest dla nich formą życia i działania artystycznego. Poprzez swoje prace autorzy zapraszają do dyskusji. Na ile możliwe jest poznanie obcej kultury? Czy można, mając nawet najlepsze chęci, zrozumieć Innego? Czytaj dalej „„Fantazje podróżne. Liban” – wystawa polskich kolaży w Bejrucie”
