Alfabet artystów polskich – Strona 7

Burzliwy temperament poszukującego indywidualisty. O twórczości Aleksandra Gierymskiego – prekursora polskiego impresjonizmu.

Akademię Sztuk Pięknych w Monachium ukończył ze złotym medalem w 1872r. Za swoją pracę dyplomową „Kupiec wenecki” otrzymał wyróżnienie. W czasie pobytu we Włoszech w latach 1873-1874 powstały jego dwa pierwsze, znane obrazy: „Austeria” i „Gra mora”, które rok później przywiózł do Polski i wystawił w warszawskiej Zachęcie. Już wtedy wzbudziły one zainteresowanie wśród publiczności i krytyki… Czytaj dalej

Spotkanie ze zmysłowością i tajemnicą – o malarstwie Katarzyny Szydłowskiej

„Malując akty niezmiennie trwam w zachwycie nad pięknem ludzkiego ciała, które wśród wszystkich przejawów nietrwałości jest najwrażliwszym, jedynym źródłem wszelkiej radości, wszelkiego bólu i wszelkiej prawdy.” To właśnie piękno kobiecego ciała próbuje uchwycić Katarzyna Szydłowska. Czytaj dalej „Spotkanie ze zmysłowością i tajemnicą – o malarstwie Katarzyny Szydłowskiej”

,,… Życie zmieniam w obraz…” – o twórczości Józefa Szajny (1922-2008)

Wybitny artysta, reżyser teatralny, scenograf, malarz, grafik, teoretyk sztuki, profesor warszawskiej ASP. Twórca „teatru wizji” poszukujący nowatorskich rozwiązań. Sztuka była dla niego rozrachunkiem z przeszłością, miała uwrażliwić na problem zniewolenia. Stawała się manifestacją doświadczeń traumatycznych, wyrazem przeżyć oraz próbą zmiany życia… w obraz. Czytaj dalej „,,… Życie zmieniam w obraz…” – o twórczości Józefa Szajny (1922-2008)”

Malarstwo Waldemara Marszałka

Od 18 października w salach Galerii Sztuki Katarzyny Napiórkowskiej będzie można podziwiać malarstwo Waldemara Marszałka. Artysta ma opinię twórcy na wskroś związanego z Gdańskiem, ale nie jest jednym z tych malarzy, którzy wiernie odzwierciedlają w swoich pracach piękno tego miasta, czy sięgają po nawiązania do jego burzliwej historii. Jego prace obfitują w odniesienia do antycznej mitologii, kultury flamandzkiej, czy włoskiego renesansu. Sam artysta zresztą przyznaje się do nieustannej fascynacji dawnymi mistrzami. Waldemar Marszałek ma na swym koncie około trzydziestu wystaw indywidualnych i udział w kilkudziesięciu ekspozycjach zbiorowych w kraju i za granicą.

Czytaj dalej „Malarstwo Waldemara Marszałka”

Nikifor – Krynicki Matejko

Nikifor to artystyczny samouk, zaliczany do grona najwybitniejszych na świecie malarzy prymitywistów. Początkowo prowadził on tułacze życie, wędrując po wsiach i miasteczkach Galicji. Około 1915 roku zaczął malować obrazki, do czego wykorzystywał podarowane skrawki – na przykład austriackie druki urzędowe, zużyte zeszyty szkolne, opakowania po czekoladkach, papierosach, papier pakowy. Najwcześniejsze zachowane prace Nikifora pochodzą sprzed 1920 roku. Jest wśród nich wiele takich, które uwidaczniają trud doskonalenia umiejętności przyszłego artysty. Nikifor był barwną postacią. Swoją „przenośną pracownię” rozkładał codziennie w różnych punktach uzdrowiska. Większość prac zaopatrywał w inskrypcje, trudno zrozumiałe ze względu na swój analfabetyzm.

Dorobek Nikifora liczy kilkadziesiąt tysięcy prac. Najwybitniejsze – zdaniem znawców – pochodzą z lat 20.-30. Wtedy określił zarówno swoje zainteresowania ikonograficzne, jak i estetyczne. Ten artysta naiwny znaczną ilość swoich dzieł rozdał bądź sprzedał za przysłowiowe grosze, w latach największej biedy. Jego talent odkrył ukraiński malarz, Roman Turyn. Był on również pierwszym zbieraczem akwarelowych kompozycji Nikifora. Przełomowym momentem dla międzynarodowej kariery Nikifora stała się pierwsza indywidualna wystawa w galerii Diny Vierny w Paryżu, w kwietniu 1959 r. Dała ona początek wielu następnym ekspozycjom malarstwa Nikifora na całym świecie. Wkrótce też został honorowym członkiem Związku Polskich Artystów Plastyków. Popularność, jaką się wtedy cieszył Czytaj dalej „Nikifor – Krynicki Matejko”

Roman Opałka (1931- 2011)

Podobno wszystko zaczęło się w kawiarni Hotelu Bristol, gdzie nad kartką papieru Roman Opałka czekał na kogoś, może narzeczoną, może znajomą. Czekał i odczuwał ciążenie czasu. Z tego poczucia miał się narodzić jeden z najbardziej konsekwentnych artystycznych projektów XX w sztuce współczesnej, ten, dzięki któremu o Opałce dziś uczą się studenci na Sorbonie i w New York University.

Roman Opałka zmarł 6 sierpnia w rzymskim szpitalu. Miał 79 lat. Czytaj dalej „Roman Opałka (1931- 2011)”

Bronisław Krzysztof – poetyka formy

Bronisław Krzysztof – rzeźbiarz, pedagog. Urodził się w 1956 roku w Mszanie Górnej. Ukończył warszawską Akademię Sztuk Pięknych na Wydziale Rzeźby, w pracowni prof. Jerzego Jarnuszkiewicza. Po studiach został nauczycielem rzeźby w Państwowym Liceum Sztuk Plastycznych im. A. Kenara w Zakopanem, które kilka lat wcześniej ukończył. Od 1984 roku zaczął tworzyć we własnej pracowni.

Stale współpracuje z Muzeum Sztuki Medalierskiej we Wrocławiu; jego medale z cyklu Jeźdźcy Apokalipsy zostały włączone do zbiorów British Museum. Oprócz medali i rzeźb, tworzy również unikatowe meble-rzeźby z brązu i lanego kryształu – wykonał stół do pałacu pod Paryżem na zamówienie słynnego kreatora mody Garavaniego Valentino. Zaprojektował także korki do luksusowych perfum firmy Sisley. Czytaj dalej „Bronisław Krzysztof – poetyka formy”

Abstrakcyjny realizm Anny Masiul-Gozdeckiej

Zapraszamy do zapoznania się z twórczością Anny Masiul-Gozdeckiej – tylko do 20 lipca w Galerii Sztuki Katarzyny Napiórkowskiej na Puławskiej 17.

Artystka ukończyła warszawską Akademię Sztuk Pięknych w pracowni profesora Krzysztofa Wachowiaku w 2000 roku. Specjalizowała się nie tylko w malarstwie, lecz także w fotografii (pod kierunkiem profesora Rosława Szaybo) oraz w filmie animowanym (pod kierunkiem profesora Daniela Szczechury). Od kilku lat zajmuje się również grafiką komputerową. Do malarstwa powróciła na przełomie 2005/2006 wystawą w internetowej Galerii SART. Czytaj dalej „Abstrakcyjny realizm Anny Masiul-Gozdeckiej”

Zmysłowe malarstwo Aleksandry Radziszewskiej

Obrazy Aleksandry Radziszewskiej przedstawiają świat sensualnych przyjemności. Soczyste, pachnące, słodkie owoce i łóżka z miękką wygodną pościelą przywołują skojarzenia z ulotnymi szczęśliwymi chwilami, których często nie doceniamy.

Artystka w swoich pracach zatrzymuje momenty szczęśliwych doznań i chce się podzielić nimi z widzem. Dzięki doskonałemu wyczuciu koloru i kompozycji, ale także szczególnemu osobistemu spojrzeniu na obiekty codziennego życia pozwala nam wejść do swojej intymnej sfery. Czytaj dalej „Zmysłowe malarstwo Aleksandry Radziszewskiej”

Janko Muzykant? Giotto? czyli: Rzecz o Bolesławie Biegasie

Bolesław Biegas urodził się w Koziczynie – małej wiosce na Mazowszu, 29 marca 1877 roku. Sierota. Jako dziecko pasł owce i modelował figurki. Jego „dziełkami” najpierw zainteresował się wiejski proboszcz, potem kręgi środowiska warszawskiego. Prasa okrzyknęła go „nowym Giottem”, nawiązując do legendy o znanym twórcy fresków, którego, zupełnie przypadkowo, odkrył Cimabue. Mistrz zobaczył rysunki owiec wykonane przez Giotta, wówczas – młodego pastuszka, i przyjął go do swojego warsztatu.

Środki na rozpoczęcie studiów w krakowskiej Szkole Sztuk Pięknych zebrano w ramach publicznej subskrypcji. Edukacja nie trwała długo – już w 1901 roku Biegas został wykluczony ze szkoły za sprawą kontrowersyjnej rzeźby Księga Życia. Ta sama praca zainteresowała przedstawicieli Secesji wiedeńskiej, którzy zaprosili go do uczestnictwa w jej X-tej wystawie. W tym samym roku Biegas został członkiem prestiżowego towarzystwa, na czele którego stał Gustav Klimt. Biegas wziął udział w VII Międzynarodowej Wystawie w Monachium, a już pod koniec 1901 roku przeniósł się na stałe do Paryża, gdzie zmarł w 1954 roku. Czytaj dalej „Janko Muzykant? Giotto? czyli: Rzecz o Bolesławie Biegasie”