W Centrum Rzeźby Polskiej w Orońsku rozpoczęła się właśnie retrospektywna wystawa Magdaleny Abakanowicz. Większość prezentowanych prac należy do kanonu dzieł artystki.
Sztuka rzeźbiarki stała się znana na święcie dzięki jej słynnym dziełom – Abakanom, które zrewolucjonizowały spojrzenie na tkaninę artystyczną. Abakanowicz nadała swoim strukturom z tkaniny formy przestrzenne na przekór tradycyjnemu postrzeganiu tkaniny w kontekście płaszczyzny. W 1962 roku na Międzynarodowym Biennale Tkaniny w Lozannie prace te zwróciły uwagę krytyki, a już trzy lata później, na Biennale w Sao Paulo, Abakanowicz nagrodzono za nie złotym medalem. W tym czasie rozpoczęła się jej międzynarodowa kariera.
Rzeźbiarka ujmuje swoje prace w cykle, często multiplikuje wybrany motyw tworząc przestrzenne realizacje. Artystkę fascynują struktury organiczne, ich symbolika. Głównym tematem jej sztuki jest przede wszystkim człowiek i jego egzystencja. Przedstawia androgyniczne, pozbawione indywidualnych cech figury ludzkie, najczęściej zwielokrotnione, które symbolizują anonimowość.
Wiele prac Magdaleny Abakanowicz usytuowanych jest w przestrzeniach miast na całym świecie. Funkcjonują one jako dzieła site specific. Rzeźby te wpisały się w przestrzeń publiczną i krajobraz danego miejsca. Są to między innymi prace „NAGEV” (1987 r.) w Jerozolimie, „Nierozpoznani”(2001/2002 r.) w Poznaniu czy „Agora”(2005/2006 r.) w Chicago.
Chociaż twórczość Magdaleny Abakanowicz jest uniwersalna, niektóre z jej prac odnoszą się też do konkretnej rzeczywistości, jak np. prace wystawiane w latach 80. komentujące wydarzenia polityczne – „Gry wojenne” „Klatka” 1981 r., „Anonimowe portrety” 1987 r.
W latach 90. powstał ciekawy, lecz niezrealizowany projekt „architektury arborealnej”. Władze Paryża ogłosiły konkurs na opracowanie planu zagospodarowania zachodniej części dzielnicy La Defence. Projekt, autorstwa Magdaleny Abakanowicz zakładał wzniesienie kilkudziesięciu budynków o wysokości ok. 25 pięter, posiadających kształty organiczne, nawiązujących do drzew. Od dołu do góry pokrywać je miała pnąca roślinność, wyrastającą na różnych poziomach fasad.
W Galerii Sztuki Katarzyny Napiórkowskiej w Warszawie i Brukseli oglądać można rzeźby „Bella I” i „Bella II” z cyklu „Postacie siedzące” z 1987 roku oraz gwasze z cyklu „Twarze nie będące portretami” (2005 r.) www.napiorkowska.pl
Alicja Wilczak
Magdalena Abakanowicz – Retrospektywa
8 czerwca – 30 listopada 2013
Centrum Rzeźby Polskiej Orońsko
/www.rzezba-oronsko.pl
Fot. Kolekcja Galerii Sztuki Katarzyny Napiórkowskiej
1. Magdalena Abakanowicz, Bella I 1987 r. – fragment
2. Magdalena Abakanowicz, Bella I 1987 r
3. Magdalena Abakanowicz, Twarze, 2005 r.
4. Magdalena Abakanowicz, Twarze, 2005 r.
Artykuł przygotowany we współpracy z Galerią Sztuki Katarzyny Napiórkowskiej www.napiorkowska.pl
