oglądamy, słuchamy, blogujemy
Jajko – symbol Świąt Wielkanocnych i odradzającego się życia kojarzy się z tradycją dekorowania pisanek. Ale ikonami jajek wielkanocnych największego kunsztu artystycznego są wyroby pracowni złotniczej Petera Carla Fabergé.
Peter Carl Fabergé był właścicielem pracowni jubilerskiej w Petersburgu, która od 1885 pracowała dla rosyjskich carów dynastii Romanowów. Jaja Fabergé uznaje się za szczytowe osiągnięcie sztuki jubilerskiej XIX wieku. Czytaj dalej „Jaja Fabergé”
22 kwietnia 1468 roku krakowski malarz Mikołaj Haberschrack zobowiązał się kontraktem do namalowania w ciągu zaledwie kilku miesięcy poliptyku do kościoła augustianów w podkrakowskim Kazimierzu.
Współcześnie w krakowskim Muzeum Narodowym, w Pałacu Erazma Ciołka zachowanych jest 13 (i pół*) kwater z tego dawnego ołtarza głównego z augustiańskiego kościoła. Czytaj dalej „Przerwany sen w Ogrójcu”
Choć dzisiaj nikt nie odmówi malarstwu i fotografii odrębnych statusów w obrębie sztuk plastycznych, to związki estetyki fotograficznej i malarskiej w nieprzerwany sposób trwają od chwili wynalezienia dagerotypu. Już impresjoniści traktowali fotografię jako narzędzie pomocnicze do studiów nad perspektywą powietrzną, światłocieniem, gestem i ruchem modela. Dzięki fotografii malarze czynili wizualne notatki zapamiętujące to, czego oko nie mogło pochwycić i zatrzymać. Na swoich płótnach chwile zatrzymuje także młoda malarka – Aleksandra Hońko – absolwentka Wydziału Malarstwa wrocławskiej Akademii Sztuk Pięknych w pracowni prof. L. Mickosia i dr. A. Kram. Jej prace można oglądać w warszawskiej Galerii Sztuki Katarzyny Napiórkowskiej od 17 kwietnia.
Wielki Leonardo da Vinci urodził się 15 kwietnia 1452 roku. Jak pisał trzydzieści lat później w liście do księcia Mediolanu, potrafił budować mosty, moździerze i działa. Dodał, że w malarstwie umiał też „zrobić to, co zrobiłby inny, ktokolwiek by on był.” Na przykład namalować dobry portret. Ta rocznica to dobra okazja do krótkiego spotkania z najbardziej znanym portretem w historii malarstwa. Okazja do spojrzenia w twarz Mona Lisy. Czytaj dalej „Celebrytka ery malarstwa sztalugowego”
Félix Vallotton (1865-1925), francuski malarz i grafik pochodzenia szwajcarskiego był członkiem grupy nabistów. Ten krąg młodych, awangardowych twórców rozpoczął nową drogę artystyczną inspirowaną dekoracyjnym stylem sztuki Gauguina i japońskiej grafiki. Malarstwo nabistów charakteryzowały płaskie plamy barwne i wyraźny kontur. Artyści odrzucali zarówno akademicką tradycję, jak i inspiracje impresjonistów oparte na wrażeniu. Muzeum Van Gogha posiada ważną kolekcję prac na papierze nabistów, a wśród nich prace Félixa Vallottona. Czytaj dalej „„Félix Vallotton. Ogień pod pokrywą lodu””
Około 1625 roku Izabela Klara Habsburg – infantka hiszpańska i portugalska, namiestniczka i współwładczyni Niderlandów Hiszpańskich zleciła Peterowi Paulowi Rubensowi, aby ten stworzył serię dwudziestu gobelinów dla klasztoru Descalzas Reales. Gobeliny te po dziś dzień można znaleźć w królewskim klasztorze klarysek w Madrycie, w którym nisze wypełniają ołtarze bogato zdobione złotem, koralem i malowidłami, a obok wspaniałych dzieł mistrzów niderlandzkich sąsiaduje malarstwo Tycjana czy Velázqueza.
Zanim jednak tapiserie flamandzkie wykonane według kartonów Rubensa trafiły do klasztoru, Rubens przez pewien czas tworzył liczne szkice i prace olejne, które miały przygotować go do stworzenia tej monumentalnej serii. Liczne prace malowane na desce koncentrują się wokół tematu Wieczerzy Pańskiej. Prace olejne z tej serii mogą być uznane za jedne z najlepszych wśród dzieł tego rodzaju. Ujawniają one charakterystyczną ekspresyjność malarza, godny podziwu rozmach w reprezentowaniu tematów religijnych oraz głęboką wiedzę o klasycznych i renesansowych dziełach sztuki. Żaden obraz Rubensa nie jest kompozycją zamkniętą. We wszystkich występuje podziwu godna zmysłowość, zabawa formą, jakby gra wirtuoza, dla którego nie ma trudności technicznych.
Czytaj dalej „„Rubens. Triumf Eucharystii” w Muzeum Prado”
Edward Dwurnik przedstawia tętniące życiem miasta, pełne anegdot i odniesień. Jego twórczość jest malarskim, subiektywnym zapisem historii ostatnich 45 lat. Jest to rzeczywistość, w której karykatura miesza się z fantazją.
10 kwietnia 2014 mija siódma rocznica śmierci wybitnej malarki i wielkiej osobowości świata sztuki – Marii Anto. Przy tej okazji wspominamy twórczość tej znakomitej Artystki i wyjątkowej postaci tekstem Katarzyny Napiórkowskiej:
Spotkanie z malarskim światem w obrazach Marii Anto jest dla mnie zawsze chwilą wielkich wzruszeń, podobnych jedynie emocjom, które budzi czytanie najpiękniejszej poezji.
Jednorożce, pegazy i tańczące anioły z obrazów uosabiają matkę sztuk – poezję z jej najwyższymi atrybutami – czystością, twórczym natchnieniem, efemerycznością. Czytaj dalej „Maria Anto”
8 kwietnia 1820 na wyspie Melos na Cykladach pracujący w polu niedaleko współczesnej wioski Tripiti rolnik znalazł fragmenty rzeźby z jasnego, paryjskiego marmuru.
Rzeźba przedstawiała półnagą kobietę. Twarz zwrócona w bok, sylwetka w kontrapoście, noga lekko zgięta. Szata opadająca z bioder oddawała dokładnie linię kobiecego ciała. Pierwotnie w dłoni najpewniej jabłko. Czytaj dalej „„Ponowne narodziny Wenus””
6 kwietnia 1520 roku przypadał Wielki Piątek. Tego dnia w swoim domu, po dniu spędzonym w malignie zmarł młody, uwielbiany malarz Rafael Santi.
Rafaello urodził się także w Wielki Piątek, być może także 6 kwietnia, zaledwie 37 lat wcześniej. Jak pisał Vasari, przyszedł na świat o 3 w nocy, w domu malarza Giovanniego i córki kupca, Marii. W przepięknym, zawieszonym na skale wśród gór włoskim Urbino.
W 1520 roku, po śmierci malarza w pracowni Rafaela został podobno obraz, który można uznać za jeden z najpiękniejszych kobiecych portretów w historii malarstwa. La Fornarina – portret Marguerity Luti. Czytaj dalej „„Rafael Santi””
