oglądamy, słuchamy, blogujemy
Tadeusz Konwicki napisał kiedyś, że w rzeźbach Myjaka dostrzega (…) magiczną charyzmę, jakąś niezwykłą siłę, której dorobiliśmy się w mozolnym rozwoju naszego gatunku.
Wydobywane z głębin morza greckie brązy. Odkrywane spod warstw ziemi etruskie terakoty. Marmurowe popiersia. To najbardziej trwałe ślady cywilizacji. Ślady wspomnianego przez Konwickiego „mozolnego rozwoju ludzkiego gatunku”. Czytaj dalej „Adam Myjak w Akademii”
Malarstwo Jerzego Dudy – Gracza sytuuje się gdzieś pomiędzy przestrzenią, pamięcią i czasem. Głównym tematem jego prac olejnych, a także akwarel, temper i grafik, były sceny rodzajowe i pejzaże, w których czasem widać wpływy surrealizmu i ekspresjonizmu. Do Jerzego Dudy-Gracza przylgnęła niemal natychmiast po debiucie wystawienniczym w 1970 roku etykieta rubasznego kpiarza i prześmiewcy licznych polskich wad, bacznego, a zarazem krytycznego obserwatora i komentatora PRL-owskiej rzeczywistości z jej codziennymi absurdami i anomaliami.
Obrazy Dudy Gracza były przepojone groteską, ironią ale i nostalgią oraz tragizmem. Jego malarstwo zawsze budziło silne emocje. Przedstawiając ludzi o karykaturalnie zdeformowanych ciałach oraz używając czytelnych symboli, obnażał ludzkie wady – głupotę, nietolerancję, zakłamanie, chamstwo, lenistwo, ślepą fascynację pieniądzem i kulturą amerykańską. Sam artysta tak mówił o swojej sztuce: „Maluję świat, który odchodzi, umiera, gdzie więcej jest snu, zdarzeń z dzieciństwa, świat w pejzażu przedindustrialnym. Na moich obrazach nie ma drutów telefonicznych, kabli, anten satelitarnych, samochodów, samolotów – tego wszystkiego, co zaprowadzi człowieka z powrotem na drzewo, jeżeli nadal będzie się tak intensywnie rozwijał pod tym względem.” [1]
Czytaj dalej „Z cyklu wokół jednego obrazu: „Lubniewice – wieczór” Jerzego Dudy-Gracza”
Urodzony w 1927 roku na Brooklynie w Nowym Jorku Alex Katz jest jednym z najważniejszych i najbardziej szanowanych żyjących artystów amerykańskich. Kariera tego niezwykłego artysty obchodzącego w tym roku 85 urodziny obejmuje sześć dekad. W Tate St Ives prezentowana jest właśnie retrospektywna wystawa twórczości Katza „Give Me Tomorrow”. Zgromadzono na niej ponad 30 płócien, a także kolaże i wycinanki. Prace te stanowią doskonałą reprezentację obejmującą całokształt kariery malarza od 1950 do teraz. Czytaj dalej „Alex Katz w Tate St Ives”
Opowieści o nadmorskich pejzażach, faunach, roztańczonych bachantkach i oliwnych gajach należą do często poruszanych tematów w twórczości profesora Leszka Rózgi. Powracającym tematem są interpretacje mitologii oraz odniesienia do źródeł cywilizacji europejskiej. Obraz „Toskania – Para Etruska I” to jedna z piękniejszych prac profesora z kolekcji Galerii Sztuki Katarzyny Napiórkowskiej o tej tematyce. Czytaj dalej „Z cyklu wokół jednego obrazu „Toskania – Para Etruska” profesora Leszka Rózgi.”
Położony przy samym ujściu Sekwany Hawr, jest jednym z najważniejszych portów francuskich. Całkowicie odbudowany po drugiej wojnie światowej przez awangardowych architektów, stał się miastem o nowoczesnym stylu. O jego bogatej historii świadczą zachowane zabytki i muzea, jak Muzeum Sztuk Pięknych Andre Malraux, gdzie zobaczyć można obrazy Braque’a, Dufy’ego i Marqueta. 29 stycznia 1906 roku grupa kolekcjonerów sztuki i artystów utworzyła w tym mieście Cercle de l’Art moderne, czyli Klub Sztuki Nowoczesnej.
Czytaj dalej „Cercle de l’Art moderne w Muzeum Luxemburskim”
Połączenie buntu, piękna, naukowej precyzji i wielkiej wyobraźni konstruuje pierwszy nowoczesny ruch artystyczny w Wielkiej Brytanii. 12 września Tate Britain pokaże około 150 prac prerafaelitów, w tym malarstwo, rzeźbę, fotografię. Zebrane na wystawie dzieła dowodzą, że prerafaelici byli mistrzami w podejściu do sztuki w każdej z tych kategorii. Czytaj dalej „150 prac prerafaelitów w Tate Britain”
Polską rzeczywistość Dwurnik przenosi na płótna już niemal od pół wieku. Ma już na koncie trzy, a może nawet cztery tysiące płócien i kilkakrotnie więcej rysunków. Jego twórczość ma w pewnym sensie wartość narodowego pamiętnika. Wiele zaułków miast, które malarz kiedyś przeniósł na płótno, już nie istnieje. Zmieniają się ludzie, budynki, architektura – rzeczywistość. Wokół znanych miejskich motywów tworzy się nowa kultura i historia. Właśnie tę efemeryczność, niestałość rzeczy i mijający nieuchronnie czas przedstawił Edward Dwurnik w obrazie „Stadion Dziesięciolecia” z 2008 roku, który należy do kolekcji Galerii Sztuki Katarzyny Napiórkowskiej.
Czytaj dalej „Z cyklu Wokół jednego obrazu: „Stadion Dziesięciolecia” Edwarda Dwurnika”
Jacek Sienicki przedstawiał kwiaty wielokrotnie. To jeden z ulubionych tematów malarza, podobnie jak motyw pracowni artysty, miejski pejzaż, widziany z okna artysty, martwa natura i ludzka postać. Czytaj dalej „„Kwiat” Jacka Sienickiego”
„Toskania to jeden wielki park. Różnej wielkości wzgórza, które zmieniają barwy w zależności od pory roku, są tak malownicze, że można na nie patrzeć godzinami. Ciągnące się kilometrami pola usłane słonecznikami lub kwitnącymi makami potęgują wrażenie wszechobecnego ogrodu.”
                                             Aleksandra Seghi „Słodkie pieczone kasztany”
Toskania to wizytówka Włoch, kraina położona w środkowej części nad morzami Tyrreńskim i Liguryjskim. Czar małych miasteczek Toskańskich, oraz rozsianych po pagórkach ruin romantycznych zamków jest tym, co zapada na zawsze w pamięci. Piękno tego regionu uchwyca na swoich płótnach Katarzyna Zwolińska. Czytaj dalej „„Toskania” Katarzyny Zwolińskiej”
