oglądamy, słuchamy, blogujemy
Rubens, jeden z gigantów malarstwa. Jestem w orbicie jego sztuki, życia, pasji, w Antwerpii.
Dom Rubensa w Antwerpii – to właściwie pałac, ale i summa estetycznych poglądów malarza. Dom Rubensa, zrobił na mnie duże wrażenie. Projekt budynku jest autorski. Rubens to także architekt. Ale też dyplomata. I kolekcjoner. Czytaj dalej „Rubens w Antwerpii”
Wnuk notariusza. Syn z nieprawego łoża. Dobry uczeń swojego florenckiego mistrza.
Niecierpliwy twórca. Artysta i genialny kreator. Trendsetter wszech czasów. Malarz, architekt, inżynier. Człowiek kilku biografii. Leonardo da Vinci.
Projektant-domokrążca, wciąż pozyskujący nowych mecenasów dla swoich niekiedy szalonych pomysłów. Wymyślał armaty, mosty, spadochrony i korkociągi. Przesuwał koryta rzek. Czytaj dalej „Leonardo, trendsetter wszechczasów”
Apokalipsa według Hansa Memlinga
Późną wiosną 1473 roku na morze wypłynął potężny burgundzki galeon Święty Mateusz. Statek był wypełniony jedwabiami, cennymi płótnami, tkanymi złotą nicią arrasami. Wśród tych przedmiotów: namalowany na zamówienie Medyceuszy na drewnianej desce potężny tryptyk młodego niderlandzkiego malarza niemieckiego pochodzenia. Tu, na morzu, zaczyna się historia jednego z najcenniejszych obiektów w Polsce, Sądu Ostatecznego Hansa Memlinga. Czytaj dalej „Sąd Ostateczny Hansa Memlinga”
Muzeum Diecezjalne w Sandomierzu, pierwsza sala, po lewej stronie. A tam – nieduży obraz. Jeden z moich ulubionych. Na nim – same tajemnice.
Kiedy zobaczycie ten obraz po raz pierwszy, pewnie będziecie zaskoczeni, że jest tak niewielki. Reprodukcje sugerują duży format, święte wydają się być w ludzkich proporcjach.
Tymczasem – są maleńkie, jak porcelanowe lalki. Siedzą jak na scenie teatralnej albo w poczekalni. W tle kurdybany albo arrasy; wnętrze muśnięte płatkiem złota. Trzy panny ze spokojem rozglądają się wokół, na wpół zaabsorbowane swoimi sprawami. Wszystkie trzy na jednej ławie, choć w rzeczywistości nie miały szansy się spotkać. Czytaj dalej „Dzieła sztuki w Polsce – Święte Marta, Agnieszka i Klara”
Pamiętacie słynne prowokacje Banksy’ego, który kiedyś przemycał i wieszał swoje prace w najsłynniejszych muzeach świata takich jak Tate w Londynie i MoMa w Nowym Yorku? Teraz również Wrocław doczekał się swojego prowokatora.
Andrzej Sobiepan, student IV roku malarstwa wrocławskiej ASP, wszedł do Muzeum Narodowego we Wrocławiu i powiesił tam swój obraz. Po trzech dniach ( sic!) pracownicy muzeum zauważyli nielegalny eksponat. Młody artysta wykorzystał moment nieuwagi pracownika ochrony i przywiesił na jednym z filarów swój obraz pt.: „Polska Biała Zwisłoucha”. Dzieło zawisło w Galerii Sztuki Współczesnej, obok prac m.in. Witkacego, Strzemińskiego, Stażewskiego. Czytaj dalej „Jak zostać klasykiem? Krótka historia anarchii w muzeach”
Wystawa w Muzeum Historii Sztuki w Wiedniu przedstawia wpływ najzimniejszej pory roku na sztukę europejską od późnego średniowiecza do chwili obecnej. Czytaj dalej „Zimowe opowieści – przedstawienia zimy w sztuce europejskiej od Bruegla do Beuysa”
Cóż może być bliższe człowiekowi bardziej niż natura? Obcując właśnie z nią dotyka się metafizyki oraz prawdy w najczystszej postaci. Wyrwijmy się więc z chaosu codzienności po to by pójść za tym, co „żyje własnym życiem”, ma własny naturalny porządek, własną harmonię. Spójrzmy na naturę. Ta, którą maluje Marek Niedojadło jest idealnie uporządkowana. Czytaj dalej „Uporządkować chaos – w świecie pejzaży Marka Niedojadło”
Absolwentka warszawskiej ASP, autorka kilkunastu książek, felietonistka, projektowała scenografie i kostiumy teatralne podczas ośmioletniego pobytu w Nowym Jorku na Manhattanie… Jest laureatką wielu nagród i stypendystką IREX w Nowym Jorku z rekomendacji Fundacji Guggenheima. Jej prace można oglądać w Polsce, Europie i USA.
Choć Bakuła pracuje we wszystkich technikach malarskich, tworzy rzeźby ceramiczne i niezwykłe kompozycje, to najbardziej znane jej prace tworzone są pastelem. Styl stosowany przez Bakułę polega na zestawianiu zdecydowanych kontrastów barwnych przy jednoczesnej deformacji rysów malowanych postaci. Taka technika jest poniekąd symbolem wolności artystycznej. Momentami ma się wrażenie, że owe postaci pochodzą z odległej baśniowej krainy, a z kolei innym razem, odważne rysy świadczą jakby o demonicznej ich naturze. Nie bez przyczyny nazywana, jest więc „Witkacym w spódnicy”. Widać, iż w podobny sposób poszukuje rozwiązań w sztuce. Gra z maską, zdeformowane postaci umieszczane na tle fantastycznych pejzaży, awangardowe rozwiązania.
Portrety Bakuły nie są tak bardzo wyidealizowane jak te Łempickiej, choć gama barwna jest również dosyć nasycona. Bakuła raczej gra ze sztuką, nakładając na swoje portrety pewne maski, przestrzeń kompozycyjną pozostawiając otwartą. Oddala się w ten sposób od malarki okresu art deco. Z twórczością Łempickiej łączy ją na pewno jedno – tematyka. Obie portretowały najbardziej znane postaci swojej epoki. Na pracach Bakuły zobaczyć można aktorkę Liv Ullman, czy światowej sławy skrzypka Yehudi Menuhina, a także wiele innych wizerunków postaci o silnych osobowościach.
Twórczość artystyczna Bakuły obejmuje także pejzaże, erotyki, wnętrza, kolaże oraz obrazy, które trudno jednoznacznie sklasyfikować. Takie groteskowe ukazanie erotyki wydaje się być charakterystyczne dla jej prac. Mężczyźni ze spiczastymi uszami, kobiety z żabimi ustami i ptasimi dziobami. Przedziwne kompozycje przedstawiające zaloty, manifestacje dotyczące przewagi w walce płci. Tak karykaturalnie ukazane postaci są wyrazem swoistego podejścia do dowcipu, ale nie tylko. W taki też sposób komentuje Bakuła istnienie różnego rodzaju relacji międzyludzkich, które w znacznym stopniu odbiegają od ideału…
Paulina Babiak
Fot. 1 Hanna Bakuła, „Miłość do trzech pomarańczy”, Kolekcja Galerii Sztuki Katarzyny Napiórkowskiej
Fot. 2 Hanna Bakuła, „Portret z filiżanką”, Kolekcja Galerii Sztuki Katarzyny Napiórkowskiej
Fot. 3 Hanna Bakuła, „Przyjaciółka żony II”, Kolekcja Galerii Sztuki Katarzyny Napiórkowskiej
