W wiedeńskiej Albertinie trwa pierwsza w Austrii retrospektywna wystawa Maxa Ernsta. Muzeum prezentuje 180 prac artysty, obrazy, kolaże, rzeźby a także ilustracje do książek oraz dokumenty. Max Ernst (1891 – 1976), jeden z czołowych twórców XX wieku, protagonista kolońskiego dadaizmu i współtwórca surrealizmu, wynalazca technik artystycznych jak kolaż, frottage, grattage, dekalkomania, był artystą, którego twórczość wymyka się ścisłym definicjom. Czytaj dalej „Retrospektywa twórczości Maxa Ernsta w Albertinie”
Wystawa Chagalla w Muzeum Luxemburskim w Paryżu
Fenomen twórczości Marca Chagalla (1887-1985) stale wywołuje zainteresowanie w środowisku artystycznym światowej skali. Artysta przechodząc przez trudne momenty, które wyznaczyła niczym kamienie milowe historia, przeżywa okresy wojenne, czas na emigracji oraz liczne podróże, które dały mu możliwość poznania wielu osób z różnych środowisk społecznych. Jego przekazy realistyczne bądź fantastyczne odzwierciedlają sceny z prawdziwego życia i prawdziwych miejsc.
Zgromadzone prace artysty ukazują różnorodną ekspozycję będącą najbardziej reprezentatywną retrospektywą stylu artysty, jego upodobań i etapów pracy twórczej. Na wystawie można znaleźć wpływy wiodących trendów międzywojennych oraz ślady rosyjskiej wrażliwości Marca Chagalla. Pomiędzy obrazami wojny i obrazami pokoju utkwiony został sens opiewający złożoność twórczości, którą trudno sprowadzić do określonego gatunku. Idący w parze dysonans otacza wydarzenia, sytuacje i uczucia artysty, dzięki którym stworzył swój własny, niepowtarzalny styl. Czytaj dalej „Wystawa Chagalla w Muzeum Luxemburskim w Paryżu”
Édouard Manet – portretowanie życia
Wystawa „Manet. Portraying Life” w Royal Academy of Arts w Londynie jest pierwszą wystawą retrospektywną poświęcona twórczości portretowej Édouarda Maneta.
Zainteresowanie Maneta portretem nigdy nie zostało zbadane w formie wystawy, mimo to portrety stanowią około połowę jego dorobku artystycznego. Édouard Manet uznany przez historię jako heroiczny modernista, który łamał zasady wyznaczane przez francuską akademię, mniej znany jest jako portrecista. Malarz czerpiąc ze źródeł tradycji potrafił połączyć ją z elementami współczesności, przez co zyskał miano malarza życia współczesnego. Czytaj dalej „Édouard Manet – portretowanie życia”
Rembrandta portret własny
Kiedy byłam w Nowym Jorku, w kolekcji Fricka przy Fifth Avenue, zatrzymał mnie jeden obraz. Bardziej niż Vermeery, niż Tycjan, bardziej niż zadziwiony stygmatami święty Franciszek wśród skał oraz różowe ciała panien Buchera, we wstążkach i jedwabiach, prosto z alkowy. Bardziej niż El Greco i Degas zafascynował mnie inny obraz.
Autoportret Rembrandta. W proporcji jeden do jednego.W potężnej sali galerii zachodniej, Rembrandt jakby tronuje, jego potężna postura wypełnia całe płótno. Czytaj dalej „Rembrandta portret własny”
Irena Snarska
Irena Snarska (1934 – 2013) – profesor Akademii Sztuk Pięknych w Warszawie, jedna z najbardziej znanych współczesnych artystów grafików i cenionych pedagogów w tej dziedzinie sztuki. Artystka grafikę warsztatową wybrała jednak przypadkowo. Najpierw studiowała na Wydziale Architektury na Akademii Sztuk Pięknych w Warszawie, a grafika była dodatkowym przedmiotem. Z czasem jednak ten obszar sztuki stał się ulubionym środkiem wyrazu dla Ireny Snarskiej. Czytaj dalej „Irena Snarska”
Galeria Sztuki XX i XXI Wieku w Muzeum Narodowym w Warszawie
Muzeum Narodowe w Warszawie nareszcie doczekało się Galerii Sztuki XX i XXI wieku. Muzeum prezentuje panoramę polskiej sztuki ostatnich 100 lat.
Galeria Sztuki XX i XXI Wieku w Muzeum Narodowym, której kuratorem jest Piotr Rypson pokazuje historię sztuki polskiej od powstania Odrodzonego Państwa do III Rzeczpospolitej. Ekspozycja rozpoczyna się od dzieł powstałych w Dwudziestoleciu Międzywojennym. W tej części zobaczymy prace Xawerego Dunikowskiego, Formistów, ekspresjonistów z grupy Bunt, przedstawicieli awangardy m.in. Władysława Strzemińskiego, Katarzyny Kobro, Henryka Berlewi, Mieczysława Szczuki. Czytaj dalej „Galeria Sztuki XX i XXI Wieku w Muzeum Narodowym w Warszawie”
ANDRZEJ BOROWSKI „Podróże”
Andrzej Borowski jest artystą malarzem. Co jednak w rzeczywistości to oznacza? Jest to pasja i potrzeba tworzenia. Wrażliwość. Dostrzeganie piękna. Fascynacja światłem. Zachwyt detalem. Potrzeba opowiedzenia po swojemu, własnym malarskim językiem o tym, co wzrusza, zachwyca, porusza.
Andrzej Borowski szczególną inspirację znajduje w miejscach, które są malarską ziemią obiecaną. Toskania, Prowansja, południowe pejzaże. Ich mocne światło, nasycone barwy, kontrastowość. Poetyckość zaułków. Historia, którą zawierają stare, zniszczone mury. Tajemnica, którą mieszczą zarośnięte winoroślami bramy. Chłód, który przynosi cień gęstej zieleni w środku gorącego lata. Czytaj dalej „ANDRZEJ BOROWSKI „Podróże””
„Manon Lescaut” Trelińskiego w Brukseli
Twórczość Giacomo Pucciniego łączy w sobie tradycje muzyki włoskiej i zdobycze opery niemieckiej. „Manon Lescaut” to trzecia opera włoskiego kompozytora, i pierwsza, która odniosła międzynarodowy sukces. Jej premiera odbyła się 1 lutego 1893 roku w Teatro Regio w Turynie. To właśnie wtedy Puccini po raz pierwszy użył powiększonego i wzbogaconego składu orkiestry, której instrumenty potraktował solistycznie, co było nowością we włoskiej operze. Wprowadził także motywy przewodnie, wyraźnie inspirując się dramatami muzycznymi Wagnera. Jest to więc w pełni dojrzała, wybitna opera i jako taka została entuzjastycznie przyjęta. Pierwsze publiczne wykonanie „Manon Lescaut” okazało się spektakularnym sukcesem – po premierze, publiczność zgotowała aż 30 owacji na stojąco, a fenomen tej opery, mimo upływu lat, nadal nie słabnie. Podstawą libretta stała się popularna powieść Abbé Prévosta, na kanwie której powstało kilkanaście innych oper, m.in. słynna „Manon” Jules’a Masseneta. Operę Pucciniego uznaje się za narodziny weryzmu, który zamiast baśni i historii sprzed wieków, pokazywał na scenie codzienną rzeczywistość i ówczesne problemy społeczne, przenosząc na deski sceny prawdę i realizm. Czytaj dalej „„Manon Lescaut” Trelińskiego w Brukseli”
Postscriptum – o jednym obrazie
Postscriptum
Tekst Justyny Rybackiej
O jednym obrazie
Jakiś czas temu miał miejsce finał Konkursu Fundacji im. Franciszki Eibisch. Pilnie śledziłam materiały prasowe i radiowe, które przypominały o tegorocznej edycji konkursu, o liczbie zgłoszonych artystów z całej Polski, a także o idei i koncepcji przyświecającej całemu przedsięwzięciu. Słowa profesora Eibischa – „mnie interesuje tylko malarstwo” – były wielokrotnie powtarzane.
Znalazły one także odzwierciedlenie w tegorocznej edycji konkursu, do którego zostali zaproszeni młodzi artyści – studenci ostatnich lat akademii i do dziesięciu lat po dyplomie.
Główną ideą Fundacji im. Franciszki Eibisch jest promowanie artystów malarzy, którzy swoją wrażliwością, a także znajomością warsztatu malarskiego nie tylko partycypują w tradycji polskiej szkoły malarstwa, ale także współtworzą jej nową jakość.
Kilka ujmujących historii zostało już wypowiedzianych i napisanych; moja rola ograniczy się zatem do skreślenia krótkiej refleksji o .. miłości od pierwszego spojrzenia, czy też może o swoistej chemii, która zawładnęła mną po bliższym przyjrzeniu się pracom, a właściwie, jednej z prac tegorocznej zwyciężczyni konkursu ( ex-aequo) – Ewie Prończuk Kuziak*.
Sam obraz nie jest kompozycją złożoną, nie ma zbyt dużej liczby zmiennych, które mogłyby zniekształcić lub też zafałszować odbiór właściwego przekazu.
„David Hockney: Bigger Picture”
W Ludwig Museum w Kolonii jeszcze do 3 lutego oglądać można wystawę „David Hockney: Bigger Picture” – poświęconą twórczości jednego z najbardziej znanych brytyjskich malarzy. Artysta kojarzony jest przede wszystkim z cyklem obrazów z motywem basenu, z których najsłynniejszym przykładem jest „A Bigger Splash”.